Donderdag 1 februari 2007

Dit moet ons eerste emailtje worden wat we vanaf de boot via kortegolf versturen. Ook is er een foto toegevoegd. De schade die we hebben op gelopen met de storm valt mee. 1 landvast die is door geschavield en de harp sluiting van de groot schoot die is los getrild. De landvast heeft Maria keurig weer gerepareerd met een korte splits.

Vrijdag 23 februari 2007

Dit weekend mag ik alleen op de boot spelen,lekker de mast in om de steps te monteren. Nu nog mooi weer en weinig wind, zo dat de werkzaamheden vlot kunnen door gaan. Maria heeft een zussen weekend in Maastricht en zal zich ook heerlijk vermaken. Vanavond een heel navtex bericht binnen gehaald, met de kortegolfzender. dus dat lukt ook.

Dinsdag 27 februari 2007

Een aantal praktische zaken komen nu aan de orde. We hebben de 1e reeks inentingen al gehad, ben er een week vervelend van geweest. Misselijk, diarree en hoofdpijn, wat uiteindelijk weer niet gek is als je de virussen ingespoten krijgt om antistoffen aan te maken. Er volgen nog een paar herhalingen en dan is dat ook weer klaar. Met onze huisarts hebben we een aantal gezondheids onderwerpen doorgenomen. Het is prettig als er meer mensen met je mee kunnen denken, want het lijkt toch alsof je zelf het wiel weer moet uitvinden.
Warren heeft afgelopen weekend bijna alle maststeps kunnen monteren. We hebben er lang over getwijfeld of we ze zouden kopen, ze zijn namelijk hartstikke prijzig. Maar het is toch wel verdomde handig als we snel de mast in willen klimmen, bijvoorbeeld als we door een gebied met riffen komen. Vanaf de 1e zaling kun je dan mooi uitkijk houden. De laatste stukken wandbekleding moeten er ook nog tegenaan in de achterkajuit. Daarvoor hebben Warren en Hans ze vast op maat gesneden, nu nog wachten op een betere temperatuur voor het lijmen.
Wat zeker ook bij de voorbereidingen hoort, zijn de "laatste" uitjes met bijvoorbeeld je zussen. Ik ben afgelopen weekend met Suzanne en Carool naar Maastricht geweest. Dit hebben we vaker gedaan en gelukkig hebben we nog tijd kunnen vinden om nu weer te gaan. Lekker lunchen, winkelen en eindeloos kletsen met elkaar. Bovendien heb ik een prachtige jurk met toebehoren ( die ook bootbestendig is) kunnen vinden voor de bruiloft van Wendy en Jan-Durk, die stappen nog net voor ons vertrek in het huwelijksbootje. Dat is juist zo leuk om dat met je zussen uit te zoeken, hun mening is echt belangrijk! 
We zijn een weekje op wintersport geweest met onze dochters en hun mannen. Een leuk chaletje gehuurd in Châtel (Frankrijk Les Port Soleil) en gezellig met z'n zessen de sneeuw in. Dat was er in eerste instantie niet veel, maar halverwege de week viel er gelukkig verse sneeuw en dat maakte veel goed. Voor Jaap en Sandra was het de eerste kennismaking met wintersport en ze zijn dan ook op les geweest. Voor Wendy was het heel erg sneu, de 1e skidag eindigde met een rare val en daarbij was haar knie zodanig geblesseerd geraakt dat ze de rest van de week niet meer heeft kunnen skiën. Dat ze dan toch nog vrolijk en positief bleef, zegt veel over haar karakter! Jan-Durk boft maar weer met zo'n meid.
Aankomende vrijdag ga ik een ochtend bij De Vries Sails in Grou leren hoe je zeilen kunt naaien. Ben benieuwd of dat gaat lukken. Dit weekend gaan we ook ons feestje bespreken hoe we dat gaan inkleden. We staan inmiddels op de vertrekkerssite van Zeilen.com en we hebben ons aangemeld voor de vertrekkersdag op 31 maart a.s.. De laatste vragen zijn beantwoord voor de aanvraag van een vergunning om Antarctica te kunnen bezoeken. Al met al allemaal kleine dingen, maar ze moeten wel 1 voor 1 afgewerkt worden.

Zondag 4 maart 2007

Van het mooie weer geprofiteerd en weer een paar mast steps kunnen monteren. Nu de laatste nog, maar eerst moeten de pop nagels aangevuld worden. Toen we toch boven waren, hebben we ook de windex weer geplaatst. Deze was er tijdens onze reis naar Noorwegen afgekukeld. Ook hebben we de buiten zeide van de achter kajuit van wandbekleding voorzien. Een zoek tocht naar de afsluiters van de luchthappers hebben we moeten opgeven misschien thuis.

Zondag 18 maart 2007

Dit weekend waren Kees en Lies aan boord, we wilden de zondag nog gaan zeilen. Echter het weer is dusdanig onstuimig dat we lekker bij de kachel blijven zitten, met koffie en gebak. De klusjes die we hebben uitgevoerd zijn, ankerbeslag geplaatst voor het hekanker, afdichting voor de bakskist vernieuwd/verbeterd en de wand bekleding verder geplakt. Dus een leuk weekend gehad.

Maandag 2 April 2007

Het was een druk weekend. Maria had samen met haar broers, zussen en haar moeder het laatste familie weekend. Lekker op Terschelling, wat weer een probleem op leverde. ook was er dit weekeinde de vertrekkers bijeenkomst. Ja en wat doe je als je bij allebeide wilt zijn. Nou veel kilometers maken. Maria is vrijdag vertrokken naar Terschelling, zaterdag morgen weer terug naar Harlingen. Warren is vrijdag avond naar Ketelhaven gegaan, om zaterdag morgen ook naar Harlingen te gaan. Vandaar zijn we samen naar Enkhuizen vertrokken voor de bijeenkomst. Nadien via de Lelystad terug naar Ketelhaven. Slapen aan boord, waarna Maria zondag ochtend weer terug is gegaan naar Terschelling. Hierbij Warren achterlatend op de boot met de mededeling ik kom je maandag avond wel weer op halen. Afwachten maar en veel klussen. De vertrekkers bijeenkomst was erg leuk, we hebben een aantal mensen ontmoet, die we alleen nog maar via de mail kenden. Ook hebben we kennis mogen maken met de andere mede vertrekkers, erg leuk maar toch ook weer erg kort. Via een forum van vertrekkers die reeds weer terug zijn, konden we alles vragen die ons nog zorgen baarde of boeiden. Hier hebben we toch nog een aantal leuke tips op kunnen doen. Het gezelschap was erg divers, veel mensen met kinderen, die over het algemeen een rondje Atlantic gaan doen. Maar ook die voor onbepaalde tijd vertrokken waren ruimschoots aanwezig. Waarbij kan worden opgemerkt, dat de routes erg verschilden.

Maandag 30 april 2007 Koninginnedag

Wat kan de wereld opeens op zijn kop staan. 2e Paasdag 9 april 2007 hebben we met mijn zus Suzanne en haar man Karel onze 1e zeildag van dit jaar gepland na een aantal weekenden alleen maar klussen aan de boot. Het is een prachtige dag met mooi zeilweer, windje 4-5 met een zonnetje waar we lekker van genieten. Maar deze mooie dag eindigt afschuwelijk. Als we net hebben aangemeerd krijgen we een telefoontje van het ziekenhuis dat mijn moeder is overleden. Ze lag in het ziekenhuis met een gebroken heup waar ze de donderdag ervoor aan was geopereerd. Ze zou dinsdag of woensdag na Pasen weer naar huis mogen, maar heeft deze middag twee keer een hartstilstand gekregen. Ze hebben alles geprobeerd, maar voor het hart van Ma was het allemaal te veel. Ze is uiteindelijk op 87 jarige leeftijd ingeslapen. Daarna leef je in een roes, er moet van alles geregeld worden, de begrafenis wordt een heel mooi afscheid van onze ma waar we allemaal een goed gevoel bij hebben. En daarna moet je weer verder met de voorbereidingen voor onze reis, het lijkt even of het me allemaal niet meer interesseert. Ik wil eigenlijk even helemaal niets. En toch, als je dan weer op het water komt, kun je je gevoelens weer even de vrije loop laten gaan en geniet je er ook van. Het zal de nodige tijd duren voordat dit allemaal een plek heeft gevonden en het verdriet plaats maakt voor mooie en warme herinneringen. In gedachten gaat ze gewoon mee op onze reis.

We zijn dit weekend naar de werf van Sander Beisterveld geweest in Steenwijk. De uitlaat van de motor hebben we laten verplaatsen, hij zat eerst onder water en komt nu ruim boven water uit. Dat gaf een leuk tochtje over het Zwarte Water, Meppelerdiep, oftewel de Staande Mast route langs Giethoorn en Zwartsluis. In Zwartsluis hebben we vannacht in de haven gelegen alwaar we kennis maakten met hun manier van Koninginnedag vieren. Van 04.00 uur tot 07.00 uur !!! mogen alle brommers rondrijden zonder uitlaat. Je kunt je voorstellen wat dat voor herrie geeft. Maar ook daar kun je toch weer lekker van in slaap vallen. En nu gaat er nog even een laagje verf over de nieuwbakken gelaste uitlaat. Dat droogt prima in het mooie zonnetje met een temperatuur van 24C.

Dinsdag 29 mei 2007

De laatste training bij duikteam Amphiprion, speciaal in het teken van ons afscheid. Het laatste kwartier moesten we eerst bewijzen dat we klaar zijn voor ons vertrek. Door diverse oefeningen te doen zoals knopen leggen, positie bepalen en reddingsopdrachten hebben we ons vertrekdiploma in ontvangst mogen nemen. Onder de borrel met hapje werd ons namens de club een cadeau aangeboden, 2 mooie bandhanddoeken met daarop ons duiklogo en naam. Tevens kregen we nog een mooi aandenken, een boekje met diverse herinneringen geschreven door een aantal clubleden. Jongens, heel bijzonder, bedankt! We vonden het ook erg leuk dat een paar oudgedienden die avond aanwezig zijn geweest.

Dinsdag 12 juni 2007  (Annelies, gefeliciteerd!)

Onze wereldreis is in principe al begonnen. Sinds 4 juni wonen we permanent op de Nightfly. Dus eigenlijk zijn we bootvluchtelingen die werkeloos én dakloos zijn. Maar we hebben afgelopen week wel keihard gewerkt aan onze nieuwe woning. Schuren, plamuren, gronden en aflakken. Nu ziet het onderwaterschip er weer piccobello uit! En we varen weer. Hieraan voorafgaand hebben we eerst nog een knallend bruiloftsfeest gehad van Wendy en Jan-Durk op 2 juni, zij genieten nu op een cruiseschip in de Carribean. De komende weken zullen we bezig zijn met het opnieuw inrichten van ons schip met ons hele hebben en houwen, zover als het past. Tot nu toe bevalt dit leven ons prima!

Zondag 17 juni 2007 Vaderdag

Er is weer een enerverende week voorbij. Een van zeilen en van een afscheid. Zeilen hebben we gedaan met de Panache van Hans en Carool. Hans is gisteren met Kurt vertrokken vanaf Den Helder voor de Driehoek Noordzee naar The Orkneys en dan naar Farsund in Noorwegen en dan weer terug naar Nederland, totaal zo'n 2 weken. Hij had alleen geen tijd om zijn boot van Harderwijk naar Den Helder te zeilen, en wij hadden die tijd wel. Veel regen en harde wind gehad, van kracht 2 op de Randmeren tot 8 op de Waddenzee. Maar erg leuk om weer even aan het zeilen te zijn. Afscheid was er van mijn collega's van FCM. We werden zaterdag rond 17.00 uur in de strandtent Dap & Co verwacht en verder wisten we nog niets. We hebben ons laten verrassen, en hoe! Eerst lekker borrelen met tapas, een toespraakje met veel lovende woorden (als ik het mag geloven, gaan ze me wel missen...) en een schitterend videocamera als cadeau. Daarna liepen we naar het Circustheater en hebben we genoten van de musical Tarzan, in 1 woord fantastisch! Ter afsluiting nog een borrel of 2.

Maandag 2 juli 2007

Afscheid nemen doet pijn, maar uitzwaaien ook.
Gisteren hebben we ons uitzwaaifeest gehouden, waar we familie, vrienden en collega’s hebben uitgenodigd voor een gezellig samen zijn in restaurant “Lands end.”. Nou, dat hebben we geweten, in grote getale zijn ze langs gekomen. We prijzen ons erg gelukkig dat we zoveel mensen om ons heen mochten hebben die ons een fijne reis kwamen wensen.
Een rijk gevoel.
We zijn overladen met cadeaus, die we allemaal erg goed kunnen gebruiken. We willen dan ook iedereen hartelijk bedanken voor de vrijgevigheid van al dit moois. Er is één cadeau bij, dat ons bijzonder raakt, namelijk: Een Trysail, deze werd door de familie postuum aangeboden namens Maria haar moeder. Zij is helaas met Pasen overleden, vlak voor ons vertrek. Ook al vond ze het, net als de moeder van Warren, erg moeilijk dat we gaan vertrekken, dat moest ons niet weerhouden van onze plannen. Nogmaals iedereen hartelijk bedankt, we houden aan deze dag bijzonder mooie herinneringen over die we graag meenemen op onze reis. Als tegenprestatie hopen we, door onze avonturen op het internet te plaatsen, jullie deelgenoot te laten worden van onze belevenissen.

Maandag 9 juli 2007

Om 09.30 uur is het zover. De trossen gaan los en we varen Ketelhaven uit om er voorlopig niet terug te komen. We worden luid uitgezwaaid door Dick, de havenmeester en Jennie en Johan, onze steigerburen. De sirene begint te loeien en toeters komen te voorschijn en zo varen we het Ketelmeer op. De tranen lopen vanzelf uit m’n ogen, het voelt eigenlijk een beetje triest. Zoveel hartelijkheid, we hebben met heel veel plezier in deze haven gewoond.
Het is lekker zonnig weer, bijna geen wind, dus motoren we rustig richting Lelystad. Daar begint het weer te betrekken en barst een beste bui met flinke wind los. Wij hebben er niet zoveel last van, op dat moment liggen we beschut in de sluis. Op het Markermeer wordt het zoetjesaan weer rustiger en kan de korte broek weer aan. Vlak voor Muiderzand komt er een ontzettende donkere lucht vanuit Amsterdam aanzetten. Gelukkig liggen we vast in de box voor de bui losbarst met lichtflitsen en donderklappen. Zo, de eerste dag hebben we ook weer overleefd. Morgen blijven we hier liggen om bij Shipshape een aanpassing aan onze motor te laten uitvoeren, en de laatste spullen gaan we bij Kniest, onze huisleverancier, ophalen. Mijn zus Carool komt morgenmiddag met Dorien gezellig even thee drinken. Nu kan het nog……….

Woensdag 11 juli 2007

Amsterdam, de Sixhaven. Na een korte trip over het Markermeer, waarbij de wind pal tegen is, zijn we rond 13:00 uur aangekomen. Gisteren is onze motor voorzien van een nieuwe interkoeler, foutje van Yanmar.'s Avonds kwamen Erik en Ernie van de Gabber gezellig langs met lekkere verse groente uit hun eigen tuin. Vandaag hebben we de log opnieuw gekalibreerd en geprobeerd het kompas te ijken. Het laatste is nog niet helemaal naar de zin, maar dat komt nog. Via de Schellingwouderbrug en de Oranje sluizen, het IJ op. Best wel druk, maar goed op letten en dan is het geen probleem. Vanmiddag met Bonne Meintema gesproken. Hij is ook een vertrekker, maar helaas is zijn mast gebroken kort na zijn vertrek uit IJmuiden. De Sixhaven bevat een gevarieerd gezelschap. We zien Duitsers, Engelsen, Noren, Zweden en Belgen. Ja het begint al een beetje op het buitenland te lijken.

Zondag 15 juli 2007  Vertrek IJmuiden

We zijn nu echt onderweg. Na een hartelijk afscheid in IJmuiden, van familie, vrienden en collega's. Ondanks de regen en onweer waren er toch veel die nog een laatste uitzwaai groet aan ons wilden geven. We zijn om 12:30 door de sluis gegaan. Voor ons ging de Flux van George met Kock en zijn dochter Renee ook al vertrekken voor een rondje Altlantic. Eenmaal buitengaats wordt het toch nog nat zonder dat het regent..... Het inslingeren zal nog wel een tijdje duren, evenals het wennen aan de voortdurende wisselingen van de wind. Ons eerste hoogte puntje van deze reis was de razend snelle visvangst. Na een halfuurtje de paravaan over boord te hebben, zat er al de eerste makreel aan. Deze werd snel ontdaan van alles wat wij niet eetbaar vinden. Nu nog even in de pan en smullen maar. Inmiddels schijnt het zonnetje vriendelijk en koersen wij rustig richting Vlissingen.

Maandag 16 juli 2007  IJmuiden-Vlissingen

Na een nacht doorvaren zijn we rond 9.00 uur voor de rede van Vlissingen. Het is een rustige nacht geweest met relatief weinig wind. We hebben de motor regelmatig bijgezet om niet achteruit gezet te worden door de stroom. Want dat is toch wel frustrerend (begint dat nu al??). In de vroege ochtend steekt de wind gelukkig weer op en kunnen we het laatste stuk weer volop zeilen. De regen met fikse onweersklappen laat nog even van zich horen, zodat we in het Oostgat nog het hele zeilpak nodig hebben. Dan denken we dat we snel naar bed kunnen, maar dat valt vies tegen. Het is om 10.15 uur laag water en jawel, voor de ingang van de haven ligt een drempel waar wij pas rond 12.00 uur overheen kunnen. Shit. We leggen vast aan het staketsel voor de ingang. Maar dat ligt niet rustig, want elke 3 minuten komt er een pilotboot langs die de nodige golfslag veroorzaakt. Daardoor worden wij behoorlijk tegen de met mosselen begroeide palen geslagen. Dit proberen we enigszins op te vangen. Het gebakken eitje wordt daardoor een beetje koud, maar smaakt desalniettemin heerlijk. Na onze (middag)slaap worden we verrast door onze schoonzus Annelies die weer met spandoek aan komt lopen en haar ouders en Mieke meebrengt. Ze kon het niet laten om ons nog een keer gedag te komen zeggen. We hadden eigenlijk alleen een afspraakje met mijn broer en zijn vrouw, George en Connie. In plaats van uitzwaaien in IJmuiden, hebben ze ons uitgenodigd om in Vlissingen lekker met z’n vieren te gaan eten. Het wordt een gezellige avond in Het Arsenaal.
Vlissingen is de stad van Michiel de Ruyter, wat deze keer erg duidelijk wordt door de feesten rondom zijn persoon. De vlootschouw hebben we net gemist, helaas niet de kermis die achterbleef. Ondanks de leuke locatie van de haven midden in de stad, vinden we het niet erg weer te vertrekken.

Donderdag 19 juli 2007  Vlissingen-Nieuwpoort-Calais

Gisterochtend om 8.00 uur zijn we vertrokken vanuit Vlissingen voor een etappe van 48 mijl naar Nieuwpoort (B), 12 uur later komen we daar aan. Onderweg is de wind niet onze beste vriend. Constant zw 3 tot later 5 bf. Dit betekent een langere vaarweg, maar echt vervelend is het niet. Wat wel lastig is, is dat we nog niet alles goed op orde hebben. Niet alles ligt al goed (logisch) opgeborgen, waardoor er nog wel eens iets uit een kastje komt wat je niet wilt hebben…. Tijdens de tocht laat de takeling van de windvaan stuurlijnen plotseling los. Tijdelijk moeten we op de hand sturen, zodat de takeling gerepareerd kan worden. Daarvoor moet er dus eerst een kastje “geopereerd” worden om het naaimandje te kunnen pakken. Dat krijg je, als je de boot vol stouwt. De Belgische kust is niet de fraaiste om te zien, dan weer prachtige duinen afgewisseld door enorme flatgebouwen. Daardoor zal er in het binnenland van België waarschijnlijk weinig wind voorkomen…. Vandaag rustig aan begonnen met wat klusjes aan de boot en door de stad Nieuwpoort gelopen. Op het eerste gezicht een erg leuk plaatsje, dat we morgen eens beter zullen verkennen.

Vrijdag 21 juli 2007  Calais, Frankrijk

Een mooie zeildag zonder een spatje regen. Vanochtend rond 08.00 uur vertrokken uit Nieuwpoort (B) met een ZW 4-5 windje. Al redelijk snel zetten we toch een eerste rif, want scheef hangen is niet altijd comfortabel. We beginnen wel redelijk ingeslingerd te raken, maar mijn maag hoeft nog geen uitgebreid eten tijdens de tocht. Ook raken we er enigszins aan gewend om 24 uur op elkaars lip te zitten. We reageren nog wel eens geirriteerd op elkaar, terwijl daar niet echt een reden voor is. Het zal wel overgaan. Wat volgens mij niet overgaat is het niksen tijdens het zeilen. Behalve de zeilhandelingen denk ik dat er niet veel uit mijn handen komt als we met stevige wind zeilen en stevig is al vanaf 4-5 BF. Dan lig je namelijk al aardig onder helling en daar wordt je moe van, echt waar. Het laatste stukje hier voor de ingang van de haven moesten de handen nog even uit de mouwen. De wind en de stroom werkten telkens tegen als we weer overstag gingen. Het leek wel of we dezelfde weg terug gingen, dus dat werd 5 keer steken op de laatste mijl. Er komen hier elk kwartier diverse ferries naar binnen en naar buiten, dus moet je wachten tot je de haven in mag varen. Daarna pikken we een mooring op voor de brug die ons toegang verschaft tot de haven van Calais. En dan is het al weer 20.00 uur, dus moe, biertje, eten, douchen en naar bed.

Woensdag 23 juli 2007  Calais-Eastbourne

Rare Franse regels! Voordat we de haven uit mogen varen, moeten eerst de "stoplichten" op groen staan. Er varen zoveel ferry's in en uit, da we op onze beurt moeten wachten.We krioelen met een boot of 10-15 rondjes en kijken de lichten groen. Maar dat duurt wel belachelijk lang, na 3 kwartier en geen ferry wagen we het erop en sturen met nog 2 andere boten toch richting uitgang. Dan galmt de luidspreker van de havendienst dat we wel links moeten houden, huh we zijn nog niet in Engeland. Maar ze sturen ons gelukkig niet terug. De rest wacht nog keurig. Inmiddels hebben we al een uur verspeeld van het tij dat ons gunstig gezind is. We kunnen de overkant al zien, de witte krijtrotsen maken het wat gemakkelijker. We volgen de oversteekplaats en varen zo Engels grondgebied binnen. Engelser kan het niet, vanaf dat moment begint het te regenen en het houdt ook niet meer op tot we 's avonds binnen zijn in Eastbourne.Daar genieten we van een lekkere pint in de Royal Yachtclub. We vinden aan de bar een paar typische royal leden die ons gezelschap wel waarderen.

Donderdag 26 juli 2007  Eastbourne-Shoreham by Sea-Cowes

Wat kan het toch ontzettend hard waaien. We zijn blij dat we aan de steiger liggen en niet op pad hoeven. Bovendien is het de moeite waard om hier wat langer te blijven. We zijn gisteravond rond 21.00 uur (Engelse tijd) in Cowes op het eiland Wight aangekomen. Het vertrek afgelopen dinsdag in Eastbourne gaat nog net zonder schade. De wind speelt een spelletje met mij. Laat maar eens zien dat je kunt sturen, zegt ie met veel kabaal. Gelukkig is Warren erg sterk en kan genoeg af duwen van de buren, zodat we weer door het oog van de naald kruipen. Daarna kunnen wij weer anderen helpen die na ons de sluis invaren. Vier Engelse heren op leeftijd lukt het om hun "Lady Emma"  dwars in de sluis te leggen. Warren stapt rigoureus bij hen aan boord wat zonder protest wordt aanvaard. Twee heren staan nog steeds op de steiger in de sluis met een los touw in de hand wazig te kijken en de stuurman vaart de boot met Warren weer eruit om opnieuw maar dan juist vast te leggen. Het wordt een zonnig begin met windkracht 4-5 maar wel uit de verkeerde hoek ZW. We moeten dus weer hoog aan de wind opkruisen. Later op de dag hebben we daar toch wat genoeg van en we besluiten eerder een haven op te zoeken. Dat wordt Shoreham by Sea, een klein haventje met een gezellig ouderwets winkeltje voor scheepsbenodigdheden. En wie liggen daar pontificaal aan de steiger, juist ja "Lady Emma". We komen elkaar tegen in het winkeltje en de heren zijn Warren nog steeds dankbaar voor de reddingsactie en nodigen ons uit om 's avonds bij hen te komen eten. Het wordt een gezellige boel met fish and chips en veel verhalen. De volgende ochtend dwingen de weerkaartjes ons om te vertrekken, want er is na deze dag slecht weer op komst. Woensdag hebben we van Shoreham naar hier gevaren ook met wind uit ZW (weer fout dus) deze keer windkracht variërend van 5 tot 7. Opeens een knal en blijkt de klemcleat van de rolfok reeflijn stuk geknapt en dan word je ingerolde genua opeens te groot  met deze harde wind. Tevens waait alweer het zijkleedje uit zijn trekbandjes, maar blijft deze keer gelukkig heel. Daarnaast ontdekken we een lekkend zijraam aan stuurboordkant. Dat wordt weer klussen. En nu waait het dus de hele dag al stevig, hebben we het dorp wat verkend (erg leuk) en zijn de ongemakken weer opgelost. Morgen gaan we met de bus het eiland bekijken en zaterdag is hier een regatta wat veel opwinding veroorzaakt. Cowes is het Mekka van de zeilende wereld in Engeland. Zondag wellicht richting de kanaaleilanden. Nu nog een beetje mooier weer.

Zaterdag 28 juli 2007

"Twee maal een dagticket a.u.b." en de buschauffeur laat ons 10 pond per kaartje afrekenen. Hiermee kunnen we alle busverbindingen op het hele eiland gebruiken, de ideale manier om veel te zien. Het is lekker weer, dus we hebben de korte broek aan. De eerste trip gaat van noord naar de zuidkant van het eiland. Op het strand bij Ventnor zijn zelfs een paar dappere mensen die de zee in gaan. Voor ons waait het nog te veel. Vandaar richting Sandown, duidelijk meer oostelijk gelegen, want het wordt steeds beter met de temperatuur. En zo struinen we door verschillende dorpjes, zien veel van het landschap en komen uit bij East-Cowes waar we met de pont gratis de Medina rivier over kunnen en weer thuis bij de boot zijn. Zaterdag zijn er een aantal zeilwedstrijden die van start gaan. Van tevoren wordt er heftig gesleuteld en gepoetst aan de boten. Er gaan zelfs mensen in duikpak de boot onder water boenen, want dat scheelt maar liefst 2 minuten! Eén van de boten wil Warren wel mee hebben, maar helaas, wij willen morgen weer verder. Het is leuk te zien hoe alles er officieel aan toe gaat. Er staan een aantal kanonnen opgesteld op de kade, daarboven zitten op een overdekt terras een aantal Royal Members die exact aangeven wanneer welk tijdsein gegeven mag worden. Eerst het 5 minuten sein, dan 1 minuut en vervolgens de start. En elke keer mag een heer in een mooi pakje een kanon laten schieten en gaan de bijbehorende vlaggen in top. De rest van de dag flaneren we door Cowes, hebben de was bij de wasserette weer schoon gekregen en bereiden we ons volgende traject goed voor.

Maandag 30 juli 2007  Cowes-Alderney

We hebben zondag een prachtige zeiltocht naar het kanaaleiland Alderney. Goede wind uit het NW, kracht 3-4 zoals elke zeiler het wil zien. De deining van het Engelse Kanaal is even wennen, maar we gaan als een speer. De stroom hebben we lang mee en we halen met 10 knopen wind soms 9 knopen snelheid. Er zijn weinig grote schepen op de doorvaarroute om rekening mee te hoeven houden. Uiteindelijk varen we midden in de nacht rond 02.00 uur onder een bijna volle maan en ontelbare sterren de baai van Alderney binnen alwaar we voor anker gaan. We stellen het ankeralarm in en duiken het bed in. Eén keer jammert hij ons het bed uit, maar het alarm is te krap ingesteld. I.p.v. 16 meter maken we er 32 meter van, dus zodra we verder dan die afstand van onze ankerplek af zouden geraken, worden we gewaarschuwd. Vanochtend heeft Warren de bijboot, Vliegje, opgepompt op het achterdek. Hij ligt er geheel opgeblazen strak bij, zo strak dat hij bijna klem in de kuip zit. Te grote bijboot? Of een andere plaats zoeken om hem op te blazen. We hebben niet veel keus, dus de volgende keer proberen we het op het voordek. We brommen met ons Vliegje naar de aanlegplek aan de kade waar het wemelt van deze bootjes. We gaan hem dan ook eerst herkenbaar maken door zijn naam erop te schrijven. We lopen vervolgens een vrij steil wandelpad omhoog en komen uit in het hoofddorp St. Anne met zijn smalle straatjes. Onze beenspieren worden op deze manier goed getraind, want we maken vandaag aardig wat kilometers. We komen langs veel vervallen forten die in de oorlog een belangrijke rol hebben gespeeld. Best jammer dat ze niet in de oorspronkelijke staat zijn hersteld. Het weer blijft ons de hele dag goed gezind en we besluiten de dag in de avondzon met een lekker biertje. Morgen naar Jersey, een trip van zo'n 42 Mijl.

Vrijdag 3 augustus 2007  Jersey-Pont Aven (Fr.)

Eén grote deinende vlakte water, we varen op de Atlantische Oceaan, voor het eerst. Weliswaar voor de kust bij Bretagne, maar het is de Oceaan. En we hebben weinig wind die ook nog eens uit de verkeerde hoek komt. Maar de zon schijnt al de hele dag uitbundig en dat maakt het erg aangenaam aan boord. Hetzelfde weer treft ons als we van Alderney naar Jersey varen op dinsdag 31 juli. De zon is dan heet te noemen en alleen het laatste stuk kunnen we weer zeilen. Het is een leuk gevoel om Jersey vanaf de waterkant te bekijken. Tot nog toe heb ik Jersey vanuit de lucht in het vliegtuig mogen aanschouwen. Maar zeker zo mooi is het nu. Het voelt een beetje als mijn eiland, ik ben er al vaak genoeg geweest en Warren nog nooit. We ankeren in de baai van St. Aubin waar we 's nachts behoorlijk liggen te rollen. Ik merk het aan mijn rug, die vindt het niet zo leuk. De volgende ochtend is het rond 08.00 uur hoog water en kunnen we de Marina in. Die is 3 uur voor en na hoog water bereikbaar voor schepen en daarna kun je gewoonweg niet meer binnen lopen, omdat er dan een hele hoge drempel voor ligt. Zeg maar gewoon een muur waar je tegenaan kijkt vanaf de buitenkant. We vinden snel een plekje naast een Engelse boot en maken dan de gang naar de douche, heerlijk.....De rest van de dag lopen we door St.Helier, de hoofdstad van Jersey. Daarbij brengen we even een bezoekje aan het kantoor waar ik altijd werkte. Ze zijn aangenaam verrast en vragen honderduit. Daarna probeer ik nog een kapper te vinden die niet zo belachelijk duur is, maar dat gaat echt niet lukken. Ik ben toch niet gek genoeg om me te laten knippen voor 27 Engelse pond en dan ook nog door een leerling kapster! Nog maar ff wachten dan. 's Avonds gaan we lekker uit eten bij een Italiaan. Tussendoor nog even een bonte was bij de wasserette gedaan. En Warren heeft een flinke wandeling gemaakt om een jerrycan te vullen met diesel, toch wel handig zo'n boodschappenkarretje.

We gaan donderdagochtend vroeg weg met de eerste mogelijkheid om de haven uit te varen en dat is tegen 07.00 uur. De dag begint weer met een zonnetje, maar buiten is dat snel afgelopen. Het blijft bewolkt en wat denk je, de wind uit de verkeerde hoek ZW 4/5. Later draait hij alle richtingen uit en verspelen we zeker 3 uur doordat we ongelofelijke tegenstroom krijgen. We gaan overstag en we varen op de kaartplotter gewoon dezelfde weg terug??? Huh, zal de plotter toch niet stuk zijn, Warren herstart de apparatuur, maar nee, resultaat hetzelfde. Blijkt er zoveel stroom te zijn, dat we gewoon terug gezet worden ondanks dat we op de "kilometerteller" 5 1/2 knoop (8/9 km) snelheid hebben. Het water kolkt om ons heen en we zoeken naar een uitweg. Met veel moeite en veel toeren op de motor varen we een richting uit waarvan we denken dat het moet lukken. In de tussentijd maak ik snel eten en als we uiteindelijk weer een beetje normaal op dreef zijn, gaan we ons nachtritme in. Warren gaat eerst 3 uur slapen en rond 00.30 uur maak ik hem wakker. Hij laat mij daarna lekker lang liggen, maar is daarna de klos als ik hem na een uur al wakker maak. We hebben een herhaling van vanmiddag, weer een heftige tegenstroom die ons stil legt. Nu zoeken we op de kaart naar een plek om voor anker te gaan en het tij af te wachten. Maar daarnaar toe varen kost net zoveel tijd als een omweggetje te maken en toch de goede richting weer op te pakken. Dus kan Warren gelukkig snel weer naar bed. En zo varen we nu nog steeds langs de Bretonse kust die erg mooi is. De avondzon verwarmt ons nog steeds een beetje. De bedoeling is dat we vannacht weer voor anker gaan in een baai bij Pont Aven aan de zuidkant van Bretagne. En daar (ik kan bijna niet wachten) ontmoeten we morgen Carool, Hans, Margot en Judith, mijn zus en haar gezin die daar op vakantie zijn. Toeval?.......

Zaterdag 4 augustus 2007 Pont Aven (Fr)

We zijn vanochtend om 5 uur aangekomen. Het is er erg stil, met hier en daar een bootje voor anker. Wij zoeken ons eigen plekje en het anker houdt gelukkig de eerste keer. Voor het slapen gaan nog gauw even een positie rapport de deur uit voor het thuisfront en een smsje naar Carool en Hans. Zodra we wakker worden, bellen we met ze, dat we weer tot de levenden behoren en het duurt dan ook niet lang voordat bij ons op bezoek komen. We zitten gezellig te kletsen aan boord met koffie, koek en een drankje .We besluiten de middag samen om even naar het strand te gaan en daarna lekker uit eten.. Hun camping is niet ver van hier en we besluiten dan ook die avond voor het donker wordt daarheen te verhuizen. De wind komt van land en is rustig dus dat moet goed gaan. Om 21.00 uur vertrekken wij naar onze nieuwe ligplaats. We gooien het anker uit, maar merken algauw dat het niet erg goed houdt, maar na een kwartier liggen we toch stil. Een goeie nachtrust is nu erg welkom. We zitten binnen lekker aan de borrel als we geroep van de kant horen. Het zijn Judith en Margot, samen met wat vrienden die het strand onveilig maken. Na wat geschreeuw heen en weer gaan we naar bed. 's Morgens zijn we redelijk op tijd wakker en er moet nog wat geklust worden. De afdichting van het raam is nog niet 100 %, maar kit doet wonderen. Daarna duik ik nog even naar het anker (koud water!!) om er zeker van te zijn dat deze goed vast ligt. Schrik, er is alleen maar rots bodem, hier hangt het anker met een puntje aanvast. De wind heeft die nacht al flink te keer gegaan en we waren er al niet gerust op. Gelukkig hebben we een anker alarm. Rond 11 uur varen we met ons brom-vliegje (bijboot met motor) naar de kant, maar dat is nog een hele kunst. Er staat een branding, en er liggen rots blokken. Onze eerste landing op het strand is dan ook niet een schoonheid, maar alles blijft heel. De hele dag zijn we verder op en rond de camping. Lekker douchen, wandelen, eten en drinken (Hans, je kookt heerlijk, nog bedankt voor alles). We durven ook niet verder van de boot verwijderd te gaan met zo'n slechte bodem. Om de boot weer te bereiken, moeten we weer door de branding, maar nu hebben we de hulp van Hans die ons een duw in de goede richting geeft. Maandag ochtend gaan we naar Concarneau. We moeten onze voorraad aanvullen en nodig diesel tanken. Bovendien is dit een niet onaardige plaats om te vertoeven. We besluiten dan ook pas dinsdag door te varen. Concarneau heeft een leuke vesting, met binnen in (heel toeristisch) een klein dorp. Maria gaat op zijn Frans naar de kapper en Warren scoort nog een Spaans gastenvlaggetje, dat wordt namelijk onze volgende bestemming.

Dinsdag 7 -Vrijdag 10 augustus 2007 Concarneau - La Coruña (Sp).

We vertrekken 8 uur om een lange dag te kunnen maken. De wind is echter nog niet wakker, dus de eerste 2 uren op de motor. Dit is niet zo erg, dan kunnen we de rots partijen ook goed missen. Er laten zich een 4 tal dolfijnen zien, waarvan 1 nog erg jong is. Onze snelheid deert ze echter totaal niet. Er steekt een flauw windje op en we moeten weer hoog aan de wind. Als de dag vordert, gaat de wind ook steeds meer de kop op steken. 's Nachts hebben we dan ook wind kracht 5 en de wind draait naar een voor ons gunstige richting NO. We halen snelheden van 7/8 knopen en leggen de eerste 24 uur 137 mijl af. Ja en dan ben je verwend, maar de wind denkt daar heel anders over. We passen ons aan en gaan verder met 3/4 knopen. Het is wel gek dat we de diepte niet meer kunnen meten, maar de kaarten geven aan dat er tot 4800 meter water onder de kiel staat. Het zal wel, als het dieper wordt dan 12 meter steekt onze mast toch niet meer boven water. Dit betekent tevens dat we nu het Continentaal plat oversteken. Donderdag 9 augustus, we kunnen vandaag binnen lopen, als de wind mee werkt. Deze geeft ons echter nog een nacht extra op het water. Hij varieert van niets tot vlagen van 8. Het is erg lastig om 's nachts de zeilvoering goed te stellen. Maar als de boot 90 gr oploeft als er weer een zware windvlaag over komt, dan weet je dat je wat moet onder nemen. Het is dan ook al midden in de nacht als we de baai indraaien waar La Coruña aan ligt. Het duurt nog tot 7 uur voordat we het anker uit kunnen gooien. Hieraan vooraf gaand, moeten we beslissen wat we gaan doen. Direct de haven in, of eerst maar even rustig voor anker net buiten de haven. We besluiten tot het laatste, het is er rustiger, meer wind ter afkoeling en je gaat toch de stad niet direct in. Ook financieel is het aantrekkelijker, zeg maar gratis op zijn Hollands. Vrijdag 10 augustus. Tot 11 uur op bed heerlijk ff bijslapen. We staan rustig op, ontbijt in de kuip, en de zonnetent erop. Het is voor het eerst heet. De zonnetent bestaat uit een dakje van tentdoek, waar aan drie zijden screendoek geritst kan worden. Een genot, werkelijk. De wind komt er goed door en ook het zonlicht is volop aanwezig, zonder hinderlijk te zijn. We rommelen de hele dag maar wat aan, om aan het einde lekker in zee te douchen. Hiervoor hebben we zoutwater shampoo en spoelen ons nadien af met zoet water uit de waterzak die op dek in de zon ligt en het water verwarmt, heerlijk. De dag eindigt met een lekker diner in de kuip en een flesje wijn in de avondzon. Genieten met een hoofdletter.

Zondag 12 augustus 2007  La Coruña  (Fer, leuk feestje gehad gister op je verjaardag?)

We vallen hier met de neus in de feesten. De hele maand augustus hebben ze in Galicia overal iets te vieren en hier in La Coruña is het ter ere van Maria Pita. Wij vinden het goed. Er barst op zaterdagavond rond 23.30 uur een vuurwerk los, daar kunnen ze in Nijmegen met de Vierdaagse een puntje aan zuigen. Hier staat echt de haven in vlammen en het lijkt maar niet op te houden, prachtig. Overal zijn straten afgezet voor het verkeer en zijn er grote podia verschenen waar diverse bands optreden. Tentjes met typische Spaanse lekkernijen en natuurlijk de sangria. La Coruña heeft een oud centrum met veel smalle straatjes en mooie oude gebouwen waar bijna overal van die typische balkonnetjes aan zitten. Op bijna elke hoek komen we wel een kerk tegen en we gaan er enkelen binnen bekijken. Nou placht ik nog graag een kaarsje aan te steken bij het Maria altaar, maar dan moet het wel een echt kaarsje met vlam zijn en niet een elektrisch geval. De kerk denkt ook economisch bezig te zijn!  Zondag is ook weer een zonovergoten dag. We ontbijten lekker in de kuip en gaan daarna op de koffie bij de bemanning van "Callista", een gezin dat een Atlantisch rondje maakt. We missen nog een zeekaart van de Ria's van NW-Spanje tot aan Portugal en jawel, we kunnen van hun kaart een foto maken, zodat we een back-up hebben. Vervolgens pakken we het trammetje en tuffen langs de kust rond. We stappen uit bij  Toro de Hércules, tevens de vuurtoren, en wandelen over rotsen en graspaden naar het strand. Als we in het zand liggen, dommelen we al snel weg in de warme zon. En droom ik weer van die reusachtige walvissen die we onderweg gezien hebben. Onderweg naar Spanje verschijnt er aan de horizon achter ons een rookwolk. Hé, een schip, zeg ik tegen Warren. Kijk, hij stoot nog eens een dot rook uit. Huh, dat zijn vier of vijf rookwolken op rij, dat kan nooit een schip zijn. Zijn ze aan het schieten, vraagt Warren zich af. Ik kijk opzij van ons schip, zie ik daar ook een "rookwolk" ophoog komen. Het zijn walvissen, roep ik uit. En jawel, we kunnen ze ook echt boven water zien komen en ze spuiten een grote fontein water de lucht in. Jammer genoeg blijven ze te ver weg om ze goed te kunnen zien. Maar er zal ongetwijfeld nog wel een herkansing komen.

Vrijdag 17 augustus 2007  La Coruña - Ria Corme - Ria Camarinas

Een paar dagen extra in La Coruña vanwege een laag drukgebied dat vanaf de Atlantische Oceaan de Golf van Biskaje overtrekt. En de wind trekt ook echt goed aan tot af en toe 30 knopen (windkracht 7), lekker dat we vast aan de steiger liggen. Het blijft wel gewoon warm weer en zonnig, dus we kunnen aan de slag met roestplekjes behandelen, verstaging nakijken, wasjes ophangen en allerhande overige klusjes. Tussendoor lopen we stad en land af op zoek naar een zaakje dat gasflessen verkoopt of kan vullen. Helaas, met ons beste Spaans komen we niet verder dan aangeduide benzinestations die we soms wel en soms niet vinden. Bij één van onze wandelingen komen we per toeval terecht bij een openlucht theater, waar door mensen uit Uruguay wordt gezongen en gedanst. We blijven een uurtje genieten van deze vrolijke kleurrijke mensen tot een fikse regenbui iedereen onder de bomen of op het podium jaagt. Donderdag de 16e is het weer zodanig opgeklaard dat we zin hebben om een Ria'tje verder te gaan. De swell op zee valt toch nog behoorlijk tegen, de golven van soms 5 meter hoog wiegen ons heen en weer. Lekker is anders! De wind doet echter niet wat hij voorspelt heeft en daardoor motoren we toch nog een aantal uren. 's Avonds rond 20.00 uur gooien we het anker uit in Ria Corme. Vanochtend lijkt het nog steeds windstil, dus besluiten we de bromvlieg op te pompen en roeien we naar het dorpje. Markten kennen ze overal en wij hebben weer het geluk dat die net vandaag gehouden wordt. Spaanse vrouwtjes prijzen hun zelf verbouwde groenten aan en hier en daar vullen we onze fruitschaal aan. Rond het middaguur trekt de wind aan en we vertrekken met een vers stokbroodje achter de kiezen richting Ria Camarinas, zo'n 18 Mijl verderop. Eenmaal op zee horen we via de marifoon diverse zeilboten die we ook in La Coruña hebben zien liggen. Ze zijn allemaal groter, dus sneller en halen ons in. Wij gooien onze halfwinder nog in de strijd en kunnen redelijk bijblijven. Het blijft toch altijd een wedstrijdje wie het snelst is. De halfwinder geeft onszelf ook nog strijd, die we tijdens het eten koken uitpraten. Het blijft af en toe nog steeds lastig om goed met elkaar te communiceren. Om 19.00 uur zeilen we met volle vaart de baai bij Camarinas binnen en als we voor anker liggen, hebben we eindelijk weer mondjesmaat Internet verbinding. Deze gelegenheid benutten we snel door nieuwe foto's in ons album te zetten. Tevens genieten we van de nieuwe berichten in ons gastenboek. Ontzettend leuk om zoveel en soms onverwachte reacties te krijgen. Een van onze laatste contacten met Nederland houdt op te bestaan. Ons mobiel telefoonabonnement houdt er over 3 dagen mee op, dus ons nummer kan in veel agenda's geschrapt worden.

Maandag 20 augustus 2007  Ria Camarinas - Portosin (Ria Muros)

Het zal je maar gebeuren, je schip slaat van zijn anker af, drijft de baai door en dreigt op de pier te lopen. En het ergste is, je bent zelf niet aan boord!!!! Dit gebeurt zondagochtend met een (gelukkig) andere boot bij ons in de baai. Het zwervende schip wordt opgemerkt door een Engels stel, die hebben inmiddels onze buurman Gary erbij gehaald en gaan met hun eigen bijboot erheen. Warren heeft het intussen ook meegekregen en stuift erachter aan. Ze klimmen met z'n vieren aan boord en Warren vindt de sleutel, start de motor en ze halen het slepende anker binnen. Ze zijn dan nog zo'n 3 meter van de pier verwijderd.......Het schip wordt echt ternauwernood gered van de rotsen. Ze varen de boot weer de baai in en ankeren overnieuw. Ze vinden zelfs de sleutel van de kajuit ingang en laten binnen een briefje achter voor de eigenaren. Bij Sue en Gary aan boord van de "Mallard" praten we opgewonden met z'n zessen over de situatie na en zijn benieuwd wanneer de bemanning opduikt. Dat duurt niet zo lang en we roepen de mensen (Spaanse) in hun bijbootje . Ze komen naar de "Mallard"  en we vertellen hun wat er is gebeurd. Ze zijn helemaal beduusd en weten niet goed wat ze moeten zeggen. Wat later komt de schipper nog een keertje langs en brengt 2 flessen Port als dank. Deze worden die middag direct soldaat gemaakt. De geplande wandeling aan wal kunnen we dan wel schrappen, dat snapt iedereen natuurlijk. De avond ervoor hebben we bij Sue en Gary gegeten, in La Coruña waren we buren en nu weer, dus reden genoeg om ons uit te nodigen. Erg gezellig. Zo ontstaat er een nieuwe "vriendenkring", want we zullen op de route naar het Zuiden veel mensen vaker tegenkomen. Maandagochtend vertrekken we rond 08.00 uur om vandaag de Cape Finistere te ronden. Hierover worden spannende verhalen rondgestrooid, met veel wind en uit de verkeerde hoek kan het heel lastig worden.... Maar volgens ons geldt dat voor elke kaap. Wij hebben er in ieder geval weinig moeite mee, want er waait ongeveer geen wind en we varen dus op de motor. Gelukkig steekt de wind het laatste stuk weer op en zeilen we Ria Muros eind van de middag binnen. Als we voor anker liggen, blijft de wind stevig waaien en komen er donkere wolken over drijven. Voordat we gaan slapen, checken we nog even ons anker, want we liggen op zo'n 100 meter van de pier bij de haven van Portosin. En dat willen we graag zo houden.

Santiago_do_Compostela Zaterdag 25 augustus 2007  Muros  (Wendy, van harte proficiat, dikke tuût)

In Portosin liggen we nog een dagje buiten de haven en gaan met de Bromvlieg naar de wal. Het waait nog steeds onstuimig en we komen niet geheel droog aan de kant. Het dorpje is niet overdreven groot, maar heeft de nodige winkels voor ons avondeten. De Ferreteria is ook al snel gevonden. Dit is een kruising tussen Blokker en de Hubo, maar dan aangevuld met bootzaakjes. En wij zijn nog steeds op zoek naar een mogelijkheid om onze gasfles te vullen of te vervangen. Maar weer vangen we bot, onze kleur hebben ze niet, maar wel oranje of gewoon blauwe camping-gaz. We overwegen om een oranje fles te kopen inclusief een aparte koppeling, maar we wagen het nog even uit te stellen tot Portugal. Als het goed is, kunnen we daar wel vullen......Woensdag plannen we ons bezoek aan Santiago de Compostella. Omdat we dan een hele dag weg zijn, leggen we de boot in de haven. Als we het anker ophalen, hebben we een hele lading groenvoer eraan hangen. Met de pikhaak lukt het om deze schoon te krijgen en na een snelle incheck bij de Marina, een supersnelle douchebeurt (eindelijk weer eens) moeten we rennen naar de bushalte. We willen graag met de bus van 09.30 uur mee, maar ach, we zijn toch in Spanje. Mañana, het kan ook wel eens wat later worden. In Noia stappen we over in de bus naar Santiago en een uurtje later komen we aan. Bij het station zien we al de eerste pelgrimgangers, te voet of met fiets. Maar in alle gevallen zien ze er vermoeid uit. We wandelen door oude geplaveide straten met prachtige gebouwen en worden vanzelf naar De kathedraal geleid. Het wordt er ook steeds drukker en in de kerk wordt er net een Pelgrims Mis gehouden. Dat geeft toch veel meer beleving dan alleen een kerk bekijken. Het zit er stampvol met mensen uit allerlei landen en menigeen zit geëmotioneerd te luisteren. De kathedraal is rijkelijk versierd met veel beelden bekleed met bladgoud. Helaas zien we het beruchte wierookvat niet. Deze wordt alleen op zondagen tijdens de Hoogmis door de kerk gezwierd. Met een man of zes wordt er met vereende krachten aan een zwaar touw gehangen en daarmee vliegt het wierookvat door de kerk, zodat alle bezoekers bedwelmd kunnen raken. Langs de gangpaden staan een aantal biechthokjes, waarin een priester zit, die probeert niet in slaap te vallen. Het verrassende is dat dit gewoon tijdens de dienst plaats vindt. Evenals alle honderden bezoekers, die de dienst niet volgen, maar al wandelend om de biddende mensen heen de gehele kathedraal bewonderen. Dit geeft een storend en rommelig beeld, vinden wij. Al met al een indrukwekkend bezoek. Op de terugreis blijven we een paar uurtjes in Noia hangen, wat een leuk plaatsje is aan de monding van de rivier. Donderdag hebben we een rommeldagje en zien we weer wat bekende bootjes binnenkomen, o.a. de "Mallard" en de "Callista" . Dus dat wordt even bijkletsen. De wind blijft stevig staan en eigenlijk liggen we aan deze kant van de Ria niet gunstig. Zelfs in de haven liggen we niet echt rustig. De weersverwachting voor de komende dagen is veel wind en ook regen. We besluiten dan ook op vrijdag naar de overkant van de Ria bij Muros te gaan ankeren. Hier bekijken we tijdens het weekend wat er van de voorspellingen uit gaat komen. Daarna zien we verder. En dan is vandaag de eerste verjaardag van onze oudste dochter Wendy, waar we niet lijfelijk aanwezig zijn. Wel een raar gevoel, maar in gedachten vieren we jouw feestje mee, proost!

Dinsdag 28 augustus 2007  Muros (En weer een jarige vandaag, Appie proficiat!!)

Muros is een veel levendiger plaats dan Portosin. Het is een typisch Spaans dorpje met allemaal kleine nauwe straatjes, die kris kras door elkaar lopen. Op elke hoek kun je weer omhoog, de bocht om en een trappetje af. Er zijn leuke winkelgalerijtjes waar het heerlijk koel lopen is. Hier kopen we een pre-paid telefoonkaart (Spaans nummer 608137204), zodat we voor het thuisfront weer bereikbaar zijn. We hebben 3 dagen volop zon, ± 30° C, in de ochtend is het wateroppervlak zo glad als een aal en windstil. Later op de dag trekt de wind meestal weer aan. Deze baai is geliefd bij de dolfijnen, want we zien diverse keren een aantal families rondzwemmen. Ze zijn druk bezig met foerageren en hebben geen aandacht voor ons. Wij uiteraard wel voor hen. Je kunt hier bij de slager naast vers vlees kiezen uit allerlei soorten groenten, paella, vis en vlees uit de vriezer. Deze mag je gewoon zelf in zakjes doen en per 100 gram vullen. Je kunt natuurlijk ook een poging doen om zelf vis te vangen, maar dat laten we graag over aan Duncan, van de "Sinbad", een fervente sportvisser. We waren gisteravond bij Duncan en Rachel aan boord uitgenodigd voor een barbecue. De makrelen van Duncan smaakten geweldig, evenals de garnalen. Zelfs Warren heeft ervan gesmuld. De avond eindigt erg mooi met een volle maan aan de ene kant en een wolkenpartij met onweerslichten aan de andere kant. De bedoeling is eigenlijk dat we weer een Ria verder willen, maar vanochtend is de wind uit de verkeerde hoek. Het miezert en de lucht is grijs, inmiddels liggen we aan lage wal. We verkassen de Nightfly dan ook naar de overkant van de baai. Nu liggen we vlak voor de kade bij de haven en hoeven maar een klein eindje met de bijboot te varen. We gaan de wal op om een lekkere wandeling te maken. Tevens gaan we bij de apotheek binnen om onze 3e Hepatitis A/B vaccinatie te kopen. En ja, bij de 2e apotheek schieten we raak. De vaccinatie is niet op voorraad, maar ze worden besteld en zijn morgen rond 11.30 uur binnen. We kunnen ze zelf zetten bij elkaar. Dat betekent dus wel dat we niet vroeg weg kunnen, maar daar leggen we ons snel bij neer.

Donderdag 30 augustus 2007  Muros - Aguino - Saltino (Ria Arousa)

Wat een geweldig zeilweer vandaag. Prachtige blauwe lucht  met wind uit het noord-oosten kracht 5-6. Afgelopen nacht hebben we voor anker gelegen in de baai bij Aguino en heeft het anker zijn diensten goed bewezen. Het heeft 36 knopen gewaaid (kracht 8), af en toe lagen we gewoon scheef in bed. Vanochtend zijn we dus wakker geworden met dit mooie weer. Eerst gaan we nog even naar de kant met Bromvlieg en drinken een lekkere café con latte op een terrasje. Het dorp is verder niet veel aan, behalve een prachtig aangelegd pad met verlichting dat van de oever over een bult stenen een eind de zee in loopt. Het ziet er absurd overbodig uit, iets wat zeker veel geld heeft gekost. Als het dan laag water wordt, komen er hele stukken droog te liggen, waar het dan weer krioelt van de mosselzoekende mensen. Rond 14.30 uur halen we ons anker op en genieten we van een middag heerlijk zeilen. Ria Arousa is een mini cruising gebied wat enigszins op het IJsselmeer lijkt qua grootte, maar in het niet valt wat entourage betreft. Mooie inhammen, bergen en stranden, en veel rotsen die zo nu en dan boven water uitsteken, afhankelijk van het tij. Dat betekent dus een actieve navigatie. Bij aankomst in Saltino wagen we toch een sprong in de zee. We douchen met speciale zoutwater shampoo wat goed schuimt. Het water is nog steeds erg fris, zo'n 16° C. Daarna spoelen we ons af met een beetje zoet water uit de waterzak en dat is dan toch lekker warm!!!!!!

Zondag 2 september 2007  Saltino - Vilagarcia - Sangenjo (Ria Pontevedra) - Islas Cies  (Tom, proficiat)

Het is zondagochtend, het water is vlak, het strand nog leeg op een paar actieve hardlopers na, en de wind is nog niet wakker. Zo lekker rustig is het de hele nacht geweest. De dagen hiervoor is de wind fors aanwezig. Van Saltino naar Vilagarcia waait het zo'n 20-27 knopen, kracht 6 uit het Oosten, en daardoor moeten we kruisend de mosselkwekerijen zien te ontwijken. Het ligt er hier vol mee. Wel lekker om weer even in een haven te liggen. Bovendien is Vilagarcia boven verwachting een leuke stad met veel terrasjes én een MacDonalds voor de deur. Dus niet koken vandaag. We hebben ook weer eens Internet verbinding die we gretig gebruiken om alle berichtjes op te halen en de bankzaken even te regelen. Eindelijk ook weer even skypen met Wendy, en met Suzanne, heerlijk beppen. We bellen ook met Mem, die het fijn vindt om onze stemmen weer even te horen. Aangezien de disco net buiten de haven Warren de halve nacht heeft wakker gehouden (mij niet, gek hè.. elk nadeel hep z'n voordeel) gaan we zaterdag maar verder met een heerlijk zonnige dag voor de boeg. We willen graag via Ria Pontevedra naar de Islas Cies, twee eilanden voor de kust. We ankeren deze nacht voor het strand van Sangenjo, roeien met Bromvlieg naar de kant en slenteren 's avonds heerlijk over de boulevard. We nemen ook even een kijkje in de haven en zijn dan blij dat we daar niet liggen, decadente kakboten en veel poeha, dus waarschijnlijk niet goedkoop. Het is zo leuk om vanaf je boot de eerste indrukken van het land op je in te laten werken en daarna er zelf te lopen en vooral mensen te kijken. Want eerlijk is eerlijk, de meeste tijd hebben we alleen elkaar om naar te kijken. En dan dobberen we zondagochtend dus heel rustig de baai weer uit. Het lukt ons aardig om niet direct de motor bij te zetten als het effe niet zo snel gaat, nul voortgang bijvoorbeeld. We zetten Radio Nederland Wereldomroep aan en zijn even in Nederland met onze gedachten. Als we bij Isla del Faro rond 14.00 uur aankomen, zoeken we een plekje uit tussen de vele andere boten die er ook voor anker liggen. En de veerboot vaart af en aan om nog meer mensen van het vasteland hier te brengen. Het is een nagenoeg onbewoond eiland, op een paar restaurantjes en een camping na. Tot verbazing blijkt het overal erg schoon te zijn. Je vindt dan ook nergens prullenbakken of zo, dus iedereen neemt netjes zijn eigen troep weer mee naar huis. We gaan een paar uurtjes naar het strand, maken een wandeling over de camping en besluiten deze nacht hier te blijven. Dat kan alleen als de wind uit de juiste richting komt en niet te hard is, en dat geluk hebben wij. Als de meeste boten weer zijn vertrokken, kiezen we een nieuw ankerplekje uit dat iets meer beschut ligt. Na het eten zoeken we de wal weer op en maken een mooie wandeling door het bos omhoog dat ons brengt naar een uitkijk plek aan de westkant van het eiland. Daar hebben we een magnifiek uitzicht over de Atlantische Oceaan met een horizon die prachtig oranje kleurt. Helaas hebben we net de zonsondergang gemist.

Dinsdag 4 september 2007 Bayona

We zijn nu 2 dagen in Bayona, het is anders dan we hadden gedacht. We verwachten een industrie stad, maar daar is niets van waar. Het is een hele mooi oude stad aan een geweldige baai met mooie stranden. Wat ons erg is opgevallen in Spanje, is hoe keurig mensen stoppen als je op een zebrapad aan komt, soms al voordat je werkelijk aan geeft dat je wilt over steken. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. We wandelen door het oude fort, Fortaleza, wat nu dienst doet als hotel en slenteren door de straten, tot we bij het standbeeld van Maria boven op de rots komen. Zoiets als Rio, maar dan veel kleiner. Het weer laat zich van de beste kant zien, maar het water blijft aan de koude kant. We zwemmen wel, maar meer uit noodzaak (douchen of afkoelen) dan dat we er echt zin in hebben. Ook 's ochtends is het lekkerder, we kunnen eindelijk buiten ontbijten. Dit zonder al te laat op te staan. Gisteravond hebben we gezellig aan boord van de "Mallard"  van Sue en Gary gegeten, dit samen met Duncan en Rachel van de "Sinbad". De laatsten hebben ook hun zuster Kay mee, die de komende twee weken bij hun aan boord is. Vanochtend zijn ze vertrokken richting Portugal, wat wij morgen gaan doen. Misschien zien we hen dan nogmaals. Dat is wel een raar gegeven van vertrekkers, je komt mensen tegen die je graag mag, maar na verloop van tijd gaan de wegen zich toch scheiden.

Donderdag 6 september 2007 Bayona - Leixôes (Portugal)

De tocht van Bayona naar Leixôes is zo'n 50 Mijl, dus vertrekken we op tijd. Om 07.30 uur gaan we anker op en de ochtendschemer wordt al snel door de zon verdreven. De rest van de dag blijft het prachtig zonnig weer. Een paar keer hebben we zo weinig wind, dat we even de motor bijzetten. En dan gebeurt het; eerst 3 dolfijnen en later een hele groep van zo'n 15 stuks blijven gedurende anderhalf uur bij en om onze boot spelen. Wij zijn door het dolle heen en genieten vanaf de boeg met volle teugen van dit schouwspel. Warren gaat met zijn voet in het water hangen en jawel, daar zijn ze gevoelig voor. Ze proberen zijn voet te raken met hun rug of vin en dat lukt een paar keer. Het water is zo helder dat we ze goed kunnen bekijken en proberen wat te filmen. Ondertussen vaart de "Nightfly" rustig door op de automaat, zo handig!  Ze laten zich van hun beste kant zien en maken prachtige sprongen en duikelingen in het water. Het is al donker als we in Leixôes aankomen en gaan buiten de haven voor anker. Wat dat betreft zijn we echte Hollanders, zuinig zijn als het kan. Want je moet wel betalen voor de haven, ook al kom je middernacht aan. De volgende ochtend zien we weer een aantal bekende boten in de haven, maken eerst even schoon schip en gaan dan met de bus naar Porto. De route gaat langs de kustlijn en volgt daarna landinwaarts de rivier de Douro. We stappen midden in Porto uit en de warmte valt als een deken over ons heen. Alles gaat vandaag in een versnelling lager, want we moeten behoorlijk klimmen door alle steile nauwe straatjes. De eerste indruk is dat de stad mooi van viezigheid is. Ontzettend veel huizen zijn gedeeltelijk ingestort, alles is kriskras aan elkaar gebouwd met veel hoogte verschillen daarbij. Bij veel huisjes zie je aan de buitenkant de typische kleine vierkante tegeltjes in allerlei kleuren en afbeeldingen. Er is een gedeelte van de binnenstad die valt onder Wereld Erfgoed Unesco, maar alles heeft achterstallig onderhoud. Het woord "onderhoud" kennen ze denk ik niet eens. We wandelen over de hoge spoorbrug naar de overkant van de rivier en vinden daar alle Port huizen waar Porto uiteraard bekend om is. We gaan bij "Sandeman" naar binnen en hebben daar een rondleiding door de wijnkelders, waar enorm grote vaten opgeslagen liggen met allerlei soorten port. Daarna mogen we er 2 proeven en uiteraard wordt er wat Tawny en Ruby ingeslagen. Het is inmiddels al na zessen geworden en de maag laat zich horen. We besluiten hier in Porto lekker uit eten te gaan ter viering van mijn oudejaarsavond. Het eten smaakt prima, alleen de rekening zet een domper op onze feestvreugde. Er staan 2 bedragen op waarvan we weten dat we dat niet besteld hebben. Het gaat om een paar toastjes met tonijn, olijven en een kaasje dat op onze tafel werd gezet toen wij plaats namen. Er is nooit gezegd dat we hiervoor moeten betalen, totaal 10 euro extra. Dus we spreken de ober erop aan. Deze man vertelt dat dit een gewoonte is in Portugal en dat iedereen dat doet en gewoon betaalt. We hebben een pittige discussie hiervoor, hij wijkt niet en wij ook niet, zelfs het verschil wil hij niet delen. Helaas hebben we geen gepast geld om te betalen wat we willen betalen, maar uiteindelijk betalen we niet alles. Hij zegt dat hij de politie erbij zal halen, ik loop schouderophalend van hem weg en nu worden we waarschijnlijk gezocht........ We gaan met de metro terug naar de boot en bereiden ons voor op een eerste verjaardag in den vreemde.

Zaterdag 8 september 2007  Leixôes  (the day after)

Ik heb een geweldig leuke verjaardag gehad. Ben bedolven onder de berichtjes in ons gastenboek, mailtjes via onze kortegolf radio, een paar sms-jes en post: een lief kaartje van mijn zus Carool + familie (die had ze stiekem aan Warren meegegeven in IJmuiden!!). DANK JULLIE WEL ALLEMAAL. Warren haalt eerst lekker vers brood en een gebakje bij de bakker, een ontbijtje in de kuip in de zon. Koffie met gebak volgt en er wordt door buurboten voor mij in het Engels gezongen. De speciale vlag (cadeautje op ons uitzwaaifeestje) wordt opgehangen in de kuip. Ik maak een taartje voor vanavond. Daarna gaan we op zoek naar een Internet verbinding, hier in de haven lukt het niet. Met de laptop op sleeptouw gaan we her en der in de straten zitten en kijken of we een WIFI connectie kunnen vinden. Een jong stel komt op ons af en vertelt dat we voorzichtig moeten zijn, want er wordt hier soms gejat waar je bij staat. Ze weten wel een Internet café vlakbij en brengen ons daarheen. Daar brengen we een uurtje door en kunnen dan (eindelijk) alle lieve wensen in ons gastenboek lezen. Hierdoor voel ik me steeds meer jarig en ik krijg er een warm gevoel van (niet van de zon deze keer). We bellen met een paar familieleden en gaan daarna richting strand. We drinken een biertje en een wijntje op mijn gezondheid en 's avonds komt de bemanning van de "Mallard" en de "Sinbad" een borrel of meer drinken. Het wordt een erg gezellige avond met de mooie verhalen van Duncan over zijn vis avonturen en de lachsalvo's klinken tot diep in de nacht. Als we vanochtend wakker worden, lijkt het of ons hoofd mistig is van de drank van gisteren. Maar nee, het valt met ons weer mee, buiten is het pas echt mistig. Een aantal boten stellen hun vroege vertrek eerst maar eens een paar uurtjes uit. Ons oorspronkelijke plan om vanmiddag verder te gaan lijkt hierdoor zeker een goede, de mist is hopelijk opgetrokken en volgens de gribfiles komt er wat meer wind. Op naar ?? Aveiro als we teveel moeten motoren en anders gaan we een nachtje doorzeilen richting Figueira da Foz.

PS De plannen zijn bijgesteld, we blijven nog een dagje. De mist blijft hangen, de wind weet nog niet wat er van hem verwacht wordt. En Duncan wil vanmiddag wel visles geven. Hij is een echte expert, vist al vanaf zijn vierde en nu zijn Gary en Warren met Duncan naar het strand om wat vis aan de haak te slaan. Ben benieuwd of we het menu voor vanavond nu ook bij moeten gaan stellen........

Dinsdag 11 september 2007  Leixôes - Peniche

Als ik op wacht zit, kijk ik met verbazing naar het gladde oppervlak van de zee en zie er lichtjes in bewegen. Daarna kijk ik omhoog naar de met sterren bezaaide donkere hemel. Het zijn sommige sterren die zoveel licht hebben, dat ze reflecteren in het water. Het lijkt bijna onmogelijk, maar het is toch echt zo. Hier blijft het niet bij, deze nacht. We zijn in Leixôes rond 10.00 uur op 9 september vertrokken. We beginnen heel enthousiast met de halfwinder ervoor en houden redelijk de vaart erin. Maar na een paar uur valt de wind echt weg, dus we motoren de rest van de dag en nacht door. Gelukkig geen mist meer. Als ik na mijn eerste wacht om middernacht afgelost wordt door Warren, lig ik amper in mijn bed of ik word er weer uit geroepen door Warren. Dolfijnen!!! En dat is heel apart in het donkere water. Ze schieten als lichtgevende torpedo's langs, onder en voor de boot. Ze verdringen elkaar om als eerste bij ons te zijn. Je kunt precies zien waar ze heen gaan. Hiervoor wil je echt je bed wel uitkomen. Warren ziet later nog een groep van wel 15 stuks. Ook spot hij een 50-tal zonnevissen, het lijkt in eerste instantie op een schildpad die zielig zijn poot uit het water steekt. Maar dit blijkt dus de flapperende rugvin van een zonnevis te zijn, die op grote diepte leeft en af en toe naar de oppervlakte komt. In de enigszins grijze ochtend begint het weer te waaien en kunnen we onder vol tuig weer zeilen. Lekker rustig als de motor niet meer hoeft te brommen. Na 29 uur komen we rond 15.00 uur in Peniche aan. We hebben een paar havens overgeslagen, hierna hoeven we nog maar 1 dag van 40 mijl naar Cascais (Lissabon) te varen. Peniche is een echte vissershaven, er is alleen een langssteiger waar gasten met een zeilboot kunnen aanleggen. Hier ligt het dan wel snel vol. Helaas hebben ze hoge liggelden, wat we hier juist niet verwachten. Vanochtend bezoeken we de Mercado Municipal, die vind je in bijna elk dorp wel. Meestal een grote hal waar elke dag weer alle groenten, fruit, kaas en alle soorten vis uitgestald worden en aan de man worden gebracht. En je betaalt er niet veel voor. Vandaag eten we vis, we weten de naam niet. Want als mijn visser niets vangt ondanks de visles van Duncan (Duncan zelf gelukkig ook niet) én ons paravaan plankje onderweg achter een vislijn is blijven haken, moeten we op een andere manier aan de vis komen. Op de kade blijven we een tijdje kijken bij een groepje mannen dat een aantal visnetten repareert. Op een hele besliste manier halen ze ergens stukken af met een vlijmscherp mesje en naaien er vliegensvlug weer andere stukken aan vast. Ondertussen hebben ze de grootste lol. Vanmiddag gaan we op ons gemak richting Cabo Carveiro wandelen, de kaap die we op weg hierheen vanaf zee recht omhoog zagen steken. We zijn wel benieuwd om vandaar af het uitzicht te bewonderen.

Woensdag 19 september 2007  Cascais (Lissabon)  Eelke, proficiat voor morgen.

We hebben ongeveer 14 uur nodig om van Peniche naar Cascais te zeilen. Af en toe gaat de motor bij, maar het grootste gedeelte kunnen we zeilen. Doordat we dicht onder de kust varen, hebben we prachtig zicht op de steile rotsen die hoog boven de zee uit torenen. Cabo da Roca is het meest westelijk puntje van het Europese vasteland, bovenop staat een grote vuurtoren. Als we de baai van Cascais binnenvaren, is het al donker. Het ziet er uit als de Franse Riviera, een grote ruime baai met talloze lichtjes en bij daglicht komen we erachter dat dit een rijk gedeelte van Portugal is. Je hebt er werkelijk alles, een uitgebreid overdekt winkelcentrum, een supergrote Jumbo en tal van terrasjes, restaurantjes en lokkende obers. De peperdure jachthaven laten we links liggen, we mogen eigenlijk niet eens met onze Bromvlieg naar binnen om onze gasflessen te laten vullen (eindelijk..).We trekken 2 dagen uit voor een bezoek aan Lissabon met de trein, dat wordt veel veeeel lopen. En alle straatjes gaan steil omhoog, dus de kuiten weten ook weer dat ze leven. Je kunt ook gebruik maken van een elektrische tram. Deze stad is na een aardbeving weder opgebouwd door Marques de Pombal, er zijn ontzettend veel verschillende wijkjes te ontdekken, teveel voor ons. We bekijken de Torre Belém, Castelo Sao Jorge, een paar kerken en we crossen een paar wijkjes door. Doodmoe wordt je hiervan, gelukkig komen we genoeg terrasjes tegen. In de baai liggen ook weer onze vrienden van de "Sinbad" en "Mallard". Na een laatste gezamenlijke barbecue aan boord van de "Sinbad" met door Duncan gevangen en klaargemaakte zeebaars. Groot genoeg voor 8 personen, heerlijk! Daarna nemen we afscheid van hen, zij gaan allebei door naar de zuidkust van Portugal. Geen idee of we ze ooit weer zullen zien, een beetje triest gevoel. Wij gaan nog een dagje met de bus naar Sintra, een heel oud dorp in de bergen met daarom heen een groot natuurgebied met kastelen en paleizen, een Unesco World Heritage status sinds 1995. Het blijkt de moeite waard, het Pena National Palace dat wij bezoeken is prachtig ingericht met alle toeters en bellen. Zo krijg je een redelijk idee hoe ze toen geleefd hebben. Het is tot en met 1911 bewoond geweest. De terugrit nemen we een andere route langs de kust en komen we langs de Cabo da Roca. Daar hebben we een erg mooi uitzicht over ons eerder gevaren traject. We bekijken elke dag de gribfiles en weerberichten om ons vertrek naar Madeira te kunnen bepalen. Deze hoek van Portugal ligt constant in het hart van een klein lage druk gebied, dat betekent bijna geen wind. Als de meerdaagse verwachting er goed uit ziet, doen we onze laatste boodschappen op de plaatselijke markt en inde Jumbo en vertrekken rond 18.00 uur op 19 september. Als we onze Bromvlieg op het voordek opruimen, blijkt 1 van de peddels spoorloos verdwenen. Hoe kan dat nou? Warren gooit snel de reeds opgeruimde buitenboordmotor er weer achter en scheurt door de baai, een beetje doelloos zoeken lijkt het. Ik speur met de verrekijker het water af, maar zie nergens een peddel drijven. Bovendien staat de stroming de baai uit, dus dat lijkt ook niet gunstig. Tot mijn grote verbazing komt Warren na een tijdje terug met....2 peddels. De verloren zoon lag op de steiger op ons te wachten. Iemand heeft hem waarschijnlijk in het water gezien en daar neer gelegd. Wat een mazzel!!!

maandag 24 september 2007  Oversteek Cascais - Porto Santo (Madeira)

De kleur van het zeewater is intens diep blauw tot violet. Onder onze kiel hebben we ongeveer 4000 meter diepte. De eerste nacht hebben we het druk met vrachtschepen en een paar cruiseboten waar we op moeten letten. Daarna is om ons heen lange tijd geen boot te zien, alleen af en toe een verdwaalde vlinder en een paar zeemeeuwen en Jan van Genten. We laten het 3 daagse inslinger proces "lijdzaam" over ons heen komen. Dat laat zich in de volgende woorden vertalen: lusteloosheid, slecht slapen, doelloos over het water staren, weeïg gevoel in de maag, na 2 zinnen lezen al misselijk worden en na een lastige klus als eten koken eigenlijk geen eten meer lusten. Maar na dag 3 breekt de zon weer door, zowel spreekwoordelijk als letterlijk. En dan is het (toevallig) een zondag en dat betekent bij het ontbijt een gekookt eitje, glaasje jus d'orange en een meergranen broodje. Daarna is het de hoogste tijd voor een douche beurt. De puts emmer vullen we met zeewater, gieten in de kuip het -inmiddels 22°C - zoute water over ons lijf, zepen ons in met zoutwater shampoo en spoelen daarna af met zoet water. Heerlijk schoon! Daarna komen alle nagelbedden van voeten en handen voor een schoonmaak aan de beurt en we smeren ons droge velletje in met een lekkere crème. We beantwoorden een aantal e-mails aan familie en vrienden en voelen ons weer kiplekker. Tijdens deze -voor ons langste tot nu toe- oversteek zou volgens de kalender de maan ons gaan vergezellen. Maar hij laat regelmatig verstek gaan. Als je dan midden in de nacht op wacht komt, is het soms zo verrekte donker dat ik de neiging heb om eerst de koplampen aan te zetten. O nee, we zitten niet meer in de auto, maar op zee in een zeilboot. Daarentegen is het ook minder druk dan op de wegen. Ik moet me telkens weer met de nacht eigen maken, me vertrouwd voelen met mijn omgeving. Regelmatig om je heen turen, kijken of er een lichtje van een andere boot te ontdekken is. En natuurlijk komen ze altijd in jouw richting, dan ben je echt wel klaar wakker. Maar eigenlijk hoeven we nooit veel koers te wijzigen. De saaie momenten worden plots opgeleukt door een tiental dolfijnen die de "Nightfly" hebben ontdekt. De zonnetent hebben we na de eerste dag weggehaald vanwege de aantrekkende wind. In de dezelfde rail aan de buiskap bevestigen we een zeilkleed dat ons 's nacht beschut tegen de wind laat "wachtliggen". De 3e nacht ga ik als eerste slapen, althans proberen te slapen. We hebben het melkmeisje ervoor, dat betekent het grootzeil aan de ene kant en de genua uitgeboomd aan de andere kant. Hiermee kun je in een redelijk rechte lijn recht voor de wind zeilen. Alleen rolt de boot van de ene zij op de andere. En daar rol jij dan in je bedje in mee. Gek word ik ervan. Na een aantal verwensingen in mezelf roep ik niet al te aardig en heel hard "Rot boot". Hierop reageert Warren heel rustig en mijn schat gaat vervolgens de boot weer op één oor leggen. En dat scheelt echt enorm, ik val vrij snel in slaap. De volgende ochtend moet ik wel van Warren mijn excuses aanbieden aan ons bootje. "Nightfly" kan er echt niets aan doen, het is de zee die voor de deining zorgt. Sorry "Nightfly". Ze doet sowieso haar best. We hebben de eerste 3 etmalen gemiddeld windkracht 4-5 NO en vliegen dan vooruit met zo'n 6 knopen snelheid. Daarmee halen we een ruime 100 Mijl per 24 uur. Omgerekend in kilometers is dat 185 km. Stel je toch voor, met de auto doe je daar zo'n 2 uurtjes over............Na 4 1/2 etmaal wordt een donkere schaduw in de ochtendschemer langzaam onthult en de contouren van het eiland Porto Santo worden steeds duidelijker. De vuurtoren wijst ons de weg om ondieptes heen. Om 10.30 uur laten we moe maar blij het anker in de baai vallen op een mooie zandbodem. Een verfrissende duik in het mooie helderblauw warme water is onze kroon op deze eerste grote oversteek.

Donderdag 27 september 2007  Porto Santo - Madeira

Over Porto Santo wordt in de pilot erg lovend geschreven. Het prachtige zandstrand wordt vergeleken met een Caribisch strand. Het bergachtige eiland meet 11 bij 6 kilometer. Als we met een busrit het hele eiland over toeren, mogen we er af en toe uit om foto's te maken. Dat levert geweldige uitzichten over de oceaan en het eiland op. Er is ook een vliegveld, de landings- en startbaan beslaat ongeveer de hele breedte van het eiland, grappig om te zien. Het centrale dorp ziet er liefelijk uit, het huis waar Columbus gewoond schijnt te hebben is nu een museum. En heel bijzonder; op het plein met terrasjes is een Wifi zone, waar we gratis een geweldige verbinding hebben, biertje bij de hand. Als het regent, kun je een gebouw binnen, waar je zelfs de stekker in het stopcontact kunt steken en uren mag Internetten, nog steeds gratis. We ontmoeten in de haven zeilers uit Zweden, België en USA. En we hebben erg leuke en enerverende gesprekken. Het weer zit in een dipje, een lage drukgebied is de boosdoener. Na 2 dagen houden we het voor gezien. We gaan weer vrolijk bij de GNR (douane, immigratie en vreemdelingendienst ineen) langs. Behalve inklaren moet er ook weer uitgeklaard worden. Ook al komen we vanaf Portugal vasteland naar de Portugese eilanden, maakt niet uit. Op Madeira geldt hetzelfde liedje. Hoezo werkverschaffing? Geen wonder dat 65% van de bevolking hier voor de overheid werkt. Vanochtend zijn we met een mooi windje uit het NO naar Madeira gezeild in 7 uurtjes. En nu liggen we in Baia da Abra voor anker, een baai tussen hoge onbewoonde bergen op het meest zuidoostelijke puntje van Madeira, helemaal voor ons alleen. Prachtige bergwanden van oud lavagesteente, waar bijzondere kleuren en lijnen mooie figuren maken. Als het donker wordt, voelen we ons wel een beetje verlaten. Binnen steken we een gezellig lampje aan, kopje koffie erbij en lezen een boekje.

Dinsdag 1 oktober 2007  Machico (Madeira)

Inmiddels zijn we doorgevaren naar de baai bij Machico, een paar mijl verderop. Er is een klein vissershaventje waar we met onze Bromvlieg een goede landingsplaats hebben. We liggen er met nog 4 boten allemaal met een voor- en achteranker vast. Daardoor heb je minder swingruimte nodig en kun je ook dichter bij elkaar liggen zonder problemen. Totdat natuurlijk de wind uit de verkeerde hoek komt en stevig uit het zuidwesten gaat blazen. Onze rechterburen draaien hun schip met de neus in de wind. De "Karna" aan de andere kant komt op een gegeven moment wel heel gezellig dichtbij. Hun bijboot doet opeens dienst als stootwil tussen onze schepen. Dat kan niet de bedoeling zijn. Het achteranker van de "Karna" is gaan krabben en we moeten hun schip stevig afduwen om geen schade aan onze preekstoel te krijgen. Dat lukt allemaal prima en ze gaan een stuk verderop in de baai liggen. Aan het eind van de middag zijn wij aan de beurt, het achteranker begint ook te krabben. We verleggen ons schip en zij n voorlopig tevreden. Als we naar bed willen, blijkt de wind weer terug gedraaid te zijn en liggen we verdacht dichtbij de breekwal. We durven zo niet de nacht in te gaan en besluiten maar weer een ander plekje in de baai te zoeken. 's Nachts rolt ons schip behoorlijk op de deining en slaap ik erg slecht. Warren heeft daar minder last van. Zondag gaan we met de bus naar Funchal waar de haven bomvol ligt met de deelnemers van de Mini transat voor solo's. Erg gezellig en we lopen even naar één van de Nederlandse deelnemers. Ze vertrekken op 6 oktober en varen non-stop door naar Brazilië, een heel prestatie als je bedenkt dat de bootjes niet langer zijn dan 6,5 meter! We zullen ze wellicht nog onderweg naar de Canarische eilanden zien varen. Wat een verrassing als we 's avonds bij terugkomst een andere Nederlandse boot zien liggen die verdacht veel op de "Flux" van George Molenaar lijkt. Hij is gelijk met ons uit IJmuiden vertrokken. En jawel hoor, hij is het!! Het is een hartelijk weerzien en we blijven de hele avond gezellig kletsen en mee-eten. Vanaf hier hebben we min of meer dezelfde route tot aan Kaap Verdië, dus er komen vast nog meer van deze rendez-voutjes.

Zaterdag 6 oktober 2007  Machico

We wachten, wachten en wachten en stellen steeds onze vertrekdatum uit. Elke keer beloven de gribfiles voldoende wind voor de benodigde 3 dagen van Madeira naar Tenerife, maar ook die stellen hun beloftes steeds uit. Intussen vermaken wij ons op het eiland Madeira. We pakken een wandeltocht van ruim 4 uur met George en Marjan (opstapper op de Flux) van Ribeiro Frio op 880 meter naar Portela op 669 meter. Het is een prachtig pad langs een irrigatie stroompje door de bossen en we zitten midden in de natuur met watervalletjes, hoge bergen om ons heen. We komen mooie bloemen tegen waaronder hortensia's (in het wild) en het pad is op diverse stukken behoorlijk smal en glibberig. George is onverschrokken en klautert zelfs over een hele smalle richel met hier en daar losse stenen als wij nonchalant een zijpaadje nemen, dit terwijl hij hoogtevrees heeft. Warren haalt met gemak de eindstreep, alleen zijn schoenen niet. mooie uitzichten en de enerverende trip en gaan vanaf Portela met de bus weer terug naar Machico. Het lijkt erop dat de bus hier altijd voorrang heeft of liever gezegd neemt. De buschauffeurs hebben de vaart er goed in en bij elke bocht wordt er flink getoeterd om vervolgens met dezelfde vaart de binnenbocht te nemen. Dat willen we zelf maar niet uitproberen als we de volgende dag een auto huren. Het heeft even wat voeten in aarde voordat we ermee weg kunnen rijden. Via Internet vinden we de goedkoopste aanbieder (20 euro p/d) en op het vliegveld staat hij rond 10.00 uur klaar. Wij zijn een klein half uurtje later doordat de bus ons dan pas afzet. Het blijkt dat er iemand met een bordje op ons heeft staan wachten, maar al vrij snel weer weg is gegaan toen wij er niet om 10.00 uur waren. Nadat iemand voor ons gaat bellen, komt de man alsnog terug naar het vliegveld, neemt ons mee in een busje, stopt op een parkeerplaats waar wij moeten wachten. Hij loopt verder naar zijn kantoor en uiteindelijk staat hij rond 11.15 uur met "onze" auto voor onze neus. Hè hè, eindelijk. We gaan als eerste naar de Botanische Tuinen in Funchal, want daar kunnen we een (gratis) vergunning halen om Ilhas Selvagens te bezoeken. Dit zijn drie natuureilanden die 155 M ten zuiden van Madeira liggen en zo'n 120 M boven Tenerife. Een mooie tussenstop waar je alleen gebruik van kunt maken als de wind gunstig is. Er zijn op twee eilanden twee bewakers permanent aanwezig die de vergunning controleren, maar je ook met veel plezier een rondwandeling aanbieden en alle wetenswaardigheden op je los laten. We moeten wel van tevoren aangeven wanneer we er denken te zijn. Dat slaat natuurlijk nergens op, want onze vergunning is dus nu al verlopen. Zodra de wind het toelaat, kunnen we pas gaan. We hopen dat de bewakers er ook zo over denken en anders hebben we pech gehad. We rijden verder langs de zuidkust en steken dan binnendoor over bochtige weggetjes die de ene bergrug met de andere verbindt. Prachtige bananenplantages en druivenvelden komen we tegen. Als die er niet zouden zijn, waan je jezelf soms in Oostenrijk. Via de noordkust zien we prachtige kliffen in zee steken en krijgen we al met al een aardige indruk van het hele eiland. Na de leuke zaken komen er ook weer klussen om de hoek kijken. Warren gaat weer de nodige (kleine) roestplekjes wegwerken en een lastiger karwei; de ankerlier werkt niet goed meer. Hij haalt hem diverse keren uit elkaar, denkt dat hij het gevonden heeft, kijkt en overlegt nog eens met andere mensen. Totdat Bob van de "Tasneem" (een Engelse 68 jarige techneut) het echte probleem analyseert. Met deze informatie mailen we de dealer en moeten voor nieuwe onderdelen naar Gran Canaria. Komt goed uit, want daar moeten we ook zijn voor de reparatie van de watermaker. Jawel, die is ook stuk, er zit een breuklijn in het pomphuis waardoor er geen voldoende druk kan worden opgebouwd. En dan geen zoutwater verandert in zoetwater. Big problems dus die snel opgelost moeten worden. Want dit zijn wel 2 heel belangrijke onderdelen voor onze reis. Gisteren is hier een soort feestweek gestart met een optreden in de concertzaal van een combinatie van een brassband en een militaire band. Geweldig stuk muziek krijgen we te horen en een enthousiaste orkestleider die zichtbaar trots is op zijn muzikanten.

Dinsdag 9 oktober 2007  Machico - Ilhas Selvagens Grande

Wat een bijzondere avond hebben we met de twee "bewakers" van het eiland. Na vertrek vanaf Madeira, een feeëriek verlichte berg later, en een winderige 32 uur zeilen komen we helaas in het donker aan bij Ilhas Selvagens Grande. Dankzij de verlichting van het huis van de 2 heren kunnen we de gok wagen en naar binnen varen. We roepen ze via de marifoon op om te vragen of ze de lampen nog even aan willen laten tot wij er zijn. Op een paar momenten laat de gps het afweten en mekkert dat hij de positie niet kan vinden van het schip. Nee niet nu!!!! Na opnieuw opstarten lukt het weer om de satelliet te vinden en dus kan de gps ons weer verder loodsen tussen rotsen en ondieptes door. Die heb je hier echt nodig en met een behoorlijke deining en tegenwind vinden we de baai waar we kunnen ankeren. Na een slapeloze nacht door de deining zien we bij daglicht dat we nog behoorlijk ver buiten de baai liggen, vandaar die deining. In het donker kun je slecht inschatten tot hoever het veilig is om erin te varen. Je moet altijd rekening houden met de swing die je schip maakt en dus moet het rondom overal diep genoeg zijn. Afijn, na een lekker gebakken eitje met spek hebben we wel zin in een rondwandeling over het natuureiland. Het ziet er ongenaakbaar uit en je kunt niet ontdekken hoe je deze berg kunt oplopen. We roeien gewapend met onze verlopen vergunning naar het huis en de hond komt ons al tegemoet gerend. Beide heren in bedrijfstenue ( korte broek en t-shirt met embleem) helpen onze Bromvlieg op de kant en we schudden elkaar de hand. De vergunning wordt klakkeloos aanvaard, ze vinden het waarschijnlijk veel te leuk dat er visite is. Met Nelson en de hond Selva beginnen we aan een beste klim behoorlijk steil omhoog en ondertussen wijst hij ons op de jonge Petrel vogels die onder stenen in hun nest zitten. Wij zouden er gewoon aan voorbij lopen zonder ze te zien. Hij vertelt van alles, doet na welke geluiden ze maken, dat Pa en Ma overdag de jongen alleen laten en op zee verblijven. Tegen het donker aan komen ze massaal terug met veel herrie en zoeken de nesten weer op. Bovenaan gekomen ligt er een hele vlakte die makkelijk te bewandelen is. Er zijn 3 kraters waar de vulkaan uitbarstingen hebben plaats gevonden en het is vrij droog allemaal met hier en daar wat struikbegroeiing. Af en toe komen we wilde tomaatjes tegen, ze zijn heerlijk. Op de noordkant ligt een heel veld met schelpen en zand, vrij ongewoon. Bij de uitbarsting is er een stuk strand omhoog gestuwd en al die tijd op deze vlakte blijven liggen. We klimmen ook nog even de heuvel op waarop de vuurtoren staat en genieten van een mooi uitzicht. Je moet oppassen dat de sterke wind je niet omblaast. Op dit eiland kun je mijn broer George, een echte natuurliefhebber, gerust een weekje droppen, dat is beslist geen straf voor hem. Bij terugkomst bij het huis is Izmo bezig met de lunch, het ruikt er heerlijk. Nelson vraagt of we willen blijven lunchen en vraagt zijn collega of dat kan. Helaas, hij heeft er niet op gerekend, maar we zijn van harte uitgenodigd voor het diner, vers gevangen vis staat op het menu. Geweldig, 19.00 uur zijn we van de partij, wij nemen wel drank mee. Eerst gaan we een nieuwe ankerplek binnen de baai opzoeken, wel zo comfortabel. Helaas is de ankerlier nog steeds stuk en moet Warren met de hand de ketting binnenhalen. Het gaat helemaal niet goed, telkens als hij met veel moeite en kracht een stuk binnen heeft gehaald, wordt het met het meeste gemak weer teruggepakt door de zee. Het anker zit moervast. Warren is des duivels en gaat met de duikfles naar beneden kijken waarom het niet lukt. Blijkt het anker in een gat van een grot vast te zitten, die krijg je er van je leven niet met de hand uitgetrokken. Hij heeft hem verlegd en gaat boven gekomen opnieuw de ankerlijn binnentrekken. Het is een vermoeiende klus, maar het lukt. Als we op een nieuwe plek het anker weer laten gaan, komt de "Flux" eraan gevaren. Ze komen gezellig naast ons liggen, maar wij moeten eerst uitblazen van de 2 1/2 uur wandelen en dit anker gedoe. Wij genieten eerst van een siësta en steken rond 17.00 uur weer ons hoofd naar buiten. Na een rondje snorkelen, gaan we op de borrel bij de "Flux" en praten even bij. Daarna gaan we gewapend met een fles witte wijn en een echte Hollandse borrel weer naar de kant, gelukkig iets korter roeien nu. Izmo is wederom de kok en is al druk bezig. Op ons bord ligt even later een heerlijk gebakken papegaai vis met aardappel en salade, jammie jammie, dit is smullen. De hele avond  praten we over van alles en nog wat en komen zo een beetje van het Portugese leven te weten. Zij zitten hier 1 maand, daarna 1 maand op Madeira en vervolgens weer terug. Maar het is een schamel onderkomen voor zo'n afgelegen plek. Dan zou je toch iets meer gezelligheid voor ze wensen. Er is een huiskamer met een paar doorgezakte fauteuils, een tv en een tl verlichting. In de keuken is het nog het meest knus. Maar ze zitten voor het grootse gedeelte buiten onder de overdekte veranda, waar wij ook gegeten hebben en alle geluiden van de vogels kunnen horen die weer terugkeren naar hun nest. Na de nodige borrels nemen we afscheid en bedanken ze hartelijk voor hun gastvrijheid. Zoals gezegd een heel bijzonder avond.

Vrijdag 12 oktober  Ilhas Selvagens Grande - Gran Canaria

We hebben ongeveer 120 NM voor de boeg als we om 10.30 uur het anker weer handmatig ophalen. Deze keer gaat het gelukkig iets makkelijker. De hele dag is de zon goed van de partij. Helaas ook een klein katertje van de afgelopen avond. Moet je ook maar geen sterke drank nuttigen, voordat je weer zee kiest. Overdag zien we geen kip, maar zodra het donker is, komen de eerste vrachtschepen weer te voorschijn. Met geen van deze grote jongens komen we in de problemen en zeilen we met een vrij constante wind van 12-14 knopen uit het noorden richting Gran Canaria. Halverwege de nacht zakt de wind in en draait naar het westen. Uiteindelijk moet de motor aan, want we willen toch echt wel vandaag aankomen. Een bezoek aan de dealer van de ankerlier in Las Palmas staat hoog boven aan de lijst. Daarna hopen we direct door te kunnen zeilen naar Puerto Mogan, aan de zuidoost kant van het eiland om daar de dealer van de watermaker te bezoeken. En bij allebei hopen we dat de onderdelen klaarliggen die we per e-mail hebben doorgegeven. We zijn errug benieuwd, gezien het " mañana" gehalte in Spanje. Het blijkt erger, ze hebben beiden onze e-mail niet ontvangen. We bestellen alsnog de onderdelen voor de ankerlier die over 2 weken weer hier opgehaald kunnen worden. De man in de winkel meldt daarna vrolijk dat het op 12 oktober een Nationale Feestdag is, alles gesloten zal zijn en waarschijnlijk zaterdag ook zodat ze extra lang weekend hebben.......Grrrrrrrrr, wij weer. We bellen zelf met de watermaker dealer en worden weer iets minder grrrr. Hij blijft gewoon open, ook op 12 oktober. We melden hem dat we eraan komen. Dezelfde avond vertrekken we vanaf Las Palmas en motoren de nacht door en arriveren op vrijdag om 9.00 uur in de Marina van Puerto Mogan. En nu hopen dat ook dit probleem opgelost kan worden. Dan kunnen we vervolgens door naar Tenerife waar een weerzien met Carool, Hans, Margot en Judith op het programma staat! Zij stappen vanmiddag in het vliegtuig. Een weekje familie is een heerlijk vooruitzicht.

Zaterdag 20 oktober 2007  San Sebastián de La Gomera

Een hele week verder die voorbij gevlogen is. En waarna ik weer helemaal moet afkicken van mijn familie en dat valt echt niet mee. Het voelt als de dag van gisteren dat we aankomen op Tenerife in de baai van Los Christianos, vroeger een vissersdorp, nu een ontzettend drukke, bruisende toeristenplaats. Zodra het anker op de bodem ligt, gaat Warren snel de Bromvlieg op druk pompen, ik sta al als een idioot naar vier figuurtjes op het strand te zwaaien. Eenmaal op de kant, vliegen we elkaar om de nek en ik besef dat ik mijn zus ontzettend heb gemist. Na een paar uur hebben wij nog steeds het hoogste woord en moeten Judith of Margot een time-out aanvragen als ze ook wat willen vertellen. Warren en Hans behandelen de technische kant van onze reis en zorgen ervoor dat de Nightfly ook aan een achteranker komt te liggen en ruimen de achtergelaten zooi op het dek op. Daarna gaan we heerlijk lunchen met een biertje erbij, foto's komen op tafel en zo gaan we ongeveer de hele week verder. Zondag gaan we met z'n zessen in hun huurauto naar het Parque Nacional Del Teide, waar de 3718 m hoge vulkaan ligt oftewel Pico Teide. Het wordt een prachtige rit door de krater die wel 16 km breed is. We komen langs Los Azulejos, rotsen die blauwgroen glinsteren van de koper die ze bevatten. In het weidse landschap staan grillig gevormde rotsen die om lijken te vallen, asbedden, lavastromen en mineraal gesteente. Wat de meeste indruk maakt, is de grootsheid van de oorspronkelijke krater waarbinnen de nieuwe vulkaan, Pico Teide, eigenlijk in het niet valt ondanks zijn hoogte. Ten noorden van het Park rijden we over bochtige wegen door een bos en op bijna elke parkeerplaats zien we mannen met pick-up trucs vol met hazewind honden en hermelijnen. De hermelijnen hebben de opdracht om konijnen uit hun hol te jagen en vervolgens gaan de honden de konijnen vangen. Konijnen zijn een delicatesse op de Canarische menu's, wij slaan ze nog even over. Onze route gaat verder naar de noordwest kust, langs bananenplantages en kleine dorpjes die tegen de bergen liggen aangeplakt. We missen een afslag aan de westkant en het wordt daarna erg spectaculair. De auto zwoegt zich door haarspeldbochten omhoog en we komen langs Masca, ooit een schuilplaats voor piraten en alleen per muilezel bereikbaar. De weg is soms zo smal dat parkeerhavens nodig zijn om tegenliggers te kunnen laten passeren. De uitzichten zijn telkens magnifiek en op het hoogste punt hebben we prachtig zicht op een mistig La Gomera in een roodgekleurde avondlucht. Soms niet zo erg om niet de geplande route te rijden. Op dinsdag halen we ons anker op om een dagje met z'n allen te gaan zeilen. Net op dat moment komt een klein bootje met een haven meester en geeft ons te kennen dat we daar niet mogen liggen en weg moeten. In de pilot hadden we al gelezen dat men in Los Christianos niet erg gastvrij is voor cruisers, er liggen dan ook alleen maar vissersschuiten die overigens prachtig in de verf zitten. Als we diesel gaan tanken aan de pontoon, komt er een Guardia Civil aanlopen en schudt met zijn vinger heen en weer dat we ook daar niet mogen liggen. Ik zeg dat we alleen maar hoeven te tanken, "maar daarna direct weg hier" is het meest vriendelijke wat hij nog kan zeggen tegen ons. Puh,  we gaan vanavond wel in de baai voor het andere strand liggen, we zijn niet voor één baai gevangen. Het wordt een rustig begin op de motor en wat later kunnen we hoog aan de wind zeilen. We varen een eind langs de westkant omhoog en gooien op lunchtijd het anker uit bij Playa de San Juan. Lekker afkoelen in het water en daarna weer terug met een mooie wind die nu uit tegengestelde richting komt. Je kunt het niet voorspellen hier. Als we tenslotte een nieuwe ankerplek hebben gevonden, besluiten we de dag met het inwijden van de bbq, wat we ons heerlijk laten smaken. We gaan een dagje zonder de meiden met de auto naar het vulkanische Anaga gebergte in het noord-oosten van Tenerife. Het is er weelderig groen dankzij een koel en vochtig klimaat, we rijden door dichte bossen en zien o.a. de Drago Milenario, een drakenbloedboom, een symbool van het eiland. De andere dagen worden gevuld met bij elkaar op de koffie, middagje strand, samen lunchen en op de laatste avond gezellig uit eten. Als we bij de auto afscheid nemen, voel ik heel pijnlijk dat dit voor een onbepaalde tijd een afscheid is. Het besef is groter dan bij het uitzwaaien in IJmuiden. Het duurt die avond erg lang voordat ik in slaap val. De volgende middag (vrijdag) gaan we anker op en koersen richting La Gomera, 20 NM naar het westen. Onderweg zien we op afstand een aantal walvissen, Pilot Whales, waarvan er 2 heel rustig bij ons langs zwemmen. De haakse vinnen blijven heel lang boven water uitsteken en je hoort ze "praten". Als we tweederde van de afstand hebben afgelegd met gemiddeld 8 knopen wind, wordt ook ons duidelijk gemaakt wat die acceleratie zones teweeg kunnen brengen. Omdat de wind zich tussen de relatief hoge eilanden door moet persen, kan die opeens in kracht verdrievoudigd worden. Tot nu toe was dat in ons geval van 3 knopen naar 12 knopen gegaan, niet echt om wakker van te liggen. Maar nu wordt het echt menens, de witte schuimkoppen op het water lijken uit het niets te komen en de golven bouwen snel op. De wind neemt toe tot maximaal 25 knopen en we duiken in de golven en worden zeiknat. De zeilen hebben we allang gereefd en het blijft zo hard waaien tot we voor de haven ingang van San Sebastian liggen. Zo, we weten weer even wat zeilen is. We kunnen lekker aan een steiger aanleggen en ontmoeten na een nachtje slapen een ontzettend vriendelijk eiland met een typisch Spaanse markt met lokale groenten en fruit waar we lekkere tropische vitamientjes inslaan.

Donderdag 25 oktober 2007  Valle Gran Rey,  La Gomera

We liggen te rollen in ons bed, er staat ontzettend veel deining in deze baai. Een andere plaats is er niet, we kunnen hier alleen maar voor anker liggen. En het is een eind varen met de Bromvlieg voordat we bij het dorp zijn. Dat is een groot verschil met de rustige haven van San Sebastian waar we een paar dagen zijn geweest. Daar kunnen we zo de kant opstappen en een bakje koffie of een biertje halen op een terras. Wat we dan ook geregeld doen. Tevens pakken we vanaf San Sebastian de bus naar het Parque Nacional de Garajonay. Daar maken we een 5 uur durende wandeling door een werkelijk prachtig groen natuurgebied. Als we beginnen, lopen we in de wolken en trekken zelfs even de regenjas aan. Hier lijkt het bos een beetje mystiek, door de hoge luchtvochtigheid is er veel mosvorming op de takken en is het een beetje mistig. Maar al gauw lopen we ons warm, het is een slingerend pad wat soms steil omhoog gaat met natuurlijk aangelegde traptreden. Op het hoogste punt, 1487 meter, hebben we een mooi uitzicht over het bergachtige park. Als we weer bij de bushalte komen, zijn we te vroeg. We proberen te liften en hebben na een tijdje geluk. Zo, voor het uitgespaarde busgeld kopen we een lekker biertje op het terras. Behalve op Porto Santo schijnt Columbus ook op La Gomera een vriendinnetje te hebben gehad, want ook hier is haar huis veranderd in een museum. "In elk stadje een ander schatje", maar goed dat Warren zijn schatje al bij zich heeft..... Via een korte stop in het zuiden, Playa Santiago, gaan we voor een nacht voor anker in de lege baai Cala Cantera. Ons ankerlicht hebben we eigenlijk niet nodig, want de maan verlicht ons hele schip. De volgende ochtend verlaten steigertje, waarna we aan de voet van hoge bergen de verlaten visconservenfabriek bekijken, verder is er niets. Behalve de in verval geraakte gebouwen vinden we er alle -inmiddels zwaar verroeste- machines waarmee men vroeger de blikjes maakten en de vis er vervolgens inblikten. Warren vindt nog een kluwen vislijnen, waarmee hij een paar dagen zoet is om die te ontwarren, onder het motto "lijnen heb je nooit te veel". De zeiltocht van La Gomera naar El Hierro is weer enigszins onstuimig te noemen. We beginnen met windstilte, daarna 9 knopen uit het zuidwesten (hoort hier helemaal niet thuis volgens de weerkundigen). Na een uurtje worden de witte schuimkopjes weer zichtbaar en draait de wind naar het noordoosten, waar die hoort. Met 25 knopen wind en weer veel water over bereiken we na 8 uur het volgende eiland El Hierro.

Zaterdag 27 oktober 2007  Puerto de la Estaca,  El Hierro

We zitten gevangen op onze eigen boot. Althans, we kunnen niet meer van de boot op de kant stappen nu het laag water gaat worden. En er is geen trap. En het duurt dus 6 uur voordat het hoog water is. Vervelend gevoel, wat nu? Warren zou Warren niet zijn als hij daar geen oplossing voor bedenkt. Terwijl ik eten ga koken, zie ik Warren buiten bezig met touwen. Even later roept hij me triomfantelijk vanaf de kade. Hij heeft een trap geknoopt en vast gemaakt aan een val uit de mast. Wat een inventieve man toch!  Nou, eens kijken wat ze hier allemaal hebben. Maar ook daar komen we van een koude kermis thuis. Behalve een paar huizen, een verkooppunt voor de ferry naar Tenerife en een café is er helemaal niks in deze haven. De dichtstbijzijnde winkel is in Valverde, de hoofdplaats van El Hierro, en die ligt 8 km. de berg op. Lopen is dus niet onze eerste optie, dan maar de bus. Als die gaat....in het weekend. Nou, vandaag op zaterdag kunnen we om 11.00 uur heen, maar vandaag gaat er geen meer terug naar de haven. We proberen eerst nog te liften, maar niemand neemt ons mee. Als we in Valverde zijn, zien we dat de -enige- supermarkt tot 14.00 uur open en op zondag gesloten is. Dus eerst toch maar de nodige boodschappen doen en de rest van de dag meesjouwen. Per toeval komen we bij een eettentje, het enige leuke hier, en behalve koffie en een lunch hebben ze hier ook gratis internet gebruik. Maakt onze dag al een stuk beter. Na deze pauze bekijken we de enige bezienswaardigheid, de kerk, maar daarna houdt het echt op. Alle winkels zijn inmiddels gesloten en er is werkelijk niets te beleven hier. Voor morgen willen we een auto huren, want het eiland lijkt volgens de beschrijving de moeite waard om te ontdekken. Maar dat lukt uiteindelijk pas door hulp van buitenaf. Als we terugliften naar de haven, worden we eerst een stukje door een zeer (Spaans) spraakzame oude man meegenomen. Daarna stopt al snel weer een auto met 2 Duitse dames die hier wonen. Ze zetten ons af bij de haven en zijn onder de indruk van onze reis. Ze vertelt dat ze o.a. huizen verhuurd en ook bemiddelt voor autohuur. Bingo! Zij regelt dus uiteindelijk voor ons dat er morgenvroeg om 10.00 uur hier bij het café een auto klaar staat. Gelukkig maar, anders waren we ook in de haven gevangen geweest.

Dinsdag 30 oktober 2007  La Restinga, El Hierro  (George, proficiat!)

Sinds ons vertrek uit Nederland draag ik geen horloge meer. Het is niet meer nodig om elk moment van de dag te weten hoe laat het is. We passen ons aan aan het ritme van de zonsopgang, zodra het licht genoeg is, staan we een keertje op. Meestal is dat ergens tussen acht (Warren) en negen uur (Maria). In de kajuit hangt uiteraard wel een klok, want de tijd is op zijn tijd wel belangrijk om bijvoorbeeld weerberichten op te halen en de getijden te weten. Daarvoor gebruiken we de UTC tijd, die rekenen we uit vanaf de lokale tijd. Nu is dat nog lokaal minus 1 uur. Zondagochtend staan wij om 10.00 uur klaar bij het café in de haven. Te wachten op "onze" auto. Die er om 10.15 uur nog niet is. Is de interventie van Duitsland mislukt? Ik pak de telefoon, bel de verhuurder en vraag voorzichtig of er iets mis is. Nou ja dus, wij zijn mis met de tijd, want afgelopen nacht heeft de zomertijd zich ingeruild voor de wintertijd en is het nu dus pas 9.15 uur. Pffffff gelukkig, dat valt weer mee, hebben we nog een uur extra vandaag. En UTC is dan nu gelijk aan lokale tijd, ff onthouden. Als we vervolgens het eiland over rijden wordt mijn eerste indruk steeds meer bevestigd. Het eiland geeft me een onbestemd gevoel, onherbergzaam, leeg en verlaten, hier en daar een slapend dorpje. Maar vooral de steil uit zee oprijzende kliffen en vulkanische bergwanden maken dat het lijkt of je gewoon niet op het eiland kunt komen. En altijd staat de zee tegen het eiland aan te beuken, want het waait hier altijd, met soms flinke golven. Ik zou hier niet kunnen aarden, daar ben ik niet genoeg een natuurmens voor. Maar desalniettemin worden we telkens weer verrast door de afwisseling van de droge woeste vulkaangronden, waar de lavastromen goed terug te vinden zijn. En als we weer op grotere hoogte komen, rijden we door naaldbossen waarbij op plaatsen de erosie van de bodem duidelijk zichtbaar is en de grond behoorlijk steil naar beneden richting zee verdwijnt. Vanaf de diverse uitkijkpunten hebben we een eindeloos uitzicht over de oceaan, op heldere dagen zie je soms La Gomera en La Palma. We rijden door tot La Restinga aan de zuidoost punt van het eiland en stellen direct vast dat we dus gewoon in de verkeerde haven liggen. Vanuit de kleine vissershaven kijk je op een soort promenade met terrasjes en een handvol winkeltjes die het kleine dorp rijk is. Er zijn ook een aantal duikscholen hier gevestigd en ze zijn doorgaans elke dag volgeboekt. Bij terugkomst in Puerto de la Estaca kunnen we de auto op het parkeerterrein achterlaten en de sleutel onder de mat leggen! Maandag leggen we met nog 2 Deense boten de 10 NM van Estaca naar La Restinga in minder dan 2 uur af, heerlijk windje in de rug en blazen maar. 's Avonds eten we gezamenlijk met de bemanning van 3 Deense boten in een mooi beschut hoekje bij het kleine strandje waar bankjes en tafels staan. Iedereen maakt iets klaar en daarna mag je uit elkaars pannen eten, heerlijk en erg gezellig. En vandaag hebben we sinds tijden weer eens een duik gemaakt. We worden naar het maritieme natuurreservaat aan de zuidkant gevaren en ervaren weer hoe heerlijk relaxed het onder water is. Het water is goed op temperatuur (24° C) en het zicht is meer dan 30 meter. Na een klein uurtje kunnen we weer een paar nieuwe vissen in ons duiklogboek bijschrijven.

Dinsdag 6 november 2007  Puerto Tazacorte, La Palma

La Palma, bananeneiland met een vrolijke, kleurrijke bebouwing. Als we met de bus de noordroute over het eiland nemen, komen we eerst door/langs bananen plantages, overal waar je maar kijkt. En daartussen staan leuke, mooie huisjes die in de meest uiteenlopende kleuren geverfd zijn, blauw, geel,oranje, paars, het geeft de dorpen een prachtige aanblik. Zeker als de zon er lustig op los schijnt, het is hier nog steeds ruim 25 graden overdag. In de avonden wordt het al wat frisser en vroeg donker. Het laken waar we onder slapen is soms net genoeg, maar het dekbed blijft nog ver weggeborgen. In het noorden van het eiland is het erg bosrijk waar ook druiventeelt te vinden is. We zien (waarschijnlijk onbewoonde) grotwoningen die af en toe als carport gebruikt worden. Hier kom je ook weer eens fietsers tegen, de echte zeg maar. Twee maal moeten we overstappen, in Garafia en Barlevento, voordat we in Santa Cruz de la Palma uitkomen. We kunnen vaststellen dat we de juiste haven hebben gekozen, want hier aan de oostkant heb je veel vaker bewolking. Bovendien is de haven in Tazacorte en het dorp zelf veel gemoedelijker. We hebben er zelfs een "stamkroeg" vlak voor de uitgang, een soort frietkraam zonder friet maar met churros, een typisch Spaanse lekkernij. Gefrituurde lange stengels van een soort deeg, daarover suiker en smullen maar, lekker met een biertje erbij. Bijkomend voordeeltje, de eigenaar ziet ons sjouwen met 2 net gekochte 20 liter dieseltanks en biedt ons gratis lege frituurolie tanks van 25 liter aan. Even schoon spoelen en klaar is kees. In het zuiden maken we een wandeling over de vulkaan San Antonio en Teneguia. De laatste heeft in 1971 nog een flinke uitbarsting gehad. De zee heeft 2 jaar geleden nog een beste uitbarsting gehad, een late orkaan die op veel plaatsen voor flinke problemen heeft gezorgd. Op een foto bij de havenmeester is te zien hoe boos de zee was. De muur om de haven is zo'n 15 meter hoog. Daarboven uit kwamen de golven die nog eens zo hoog waren, gigantisch. Maar de naam die dit eiland ook heeft, is een heel terechte naam, La Isla Bonita!

Vrijdag 9 november 2007  Las Palmas,  Gran Canaria

Gelukkig, we zijn er. Wat een rotoversteek. Soms heb je van die dagen dat we er allebei geen reet aan vinden. Eigenlijk begint de tocht heel relaxed, de eerste uren varen we op de motor. De hele westkant van het eiland ligt in de luwte van de wind, zodra we boven aan komen, steek je een letterlijke streep over en begint de wind weer te loeien. Vanaf daar naar Gran Canaria hebben we bijna het hele stuk de wind pal uit het oosten. En dat is nou net de richting die we op moeten. Dat betekent opkruisen en extra mijlen varen. Maar het is ook een erg natte bedoening, we krijgen veel water over. Een keer varen we recht door een golf en is Warren drijfnat. En dan blijft alles de hele nacht klam en zout, bwah. Donderdag laat de zon zich nagenoeg niet zien, dus kan de boel ook niet opdrogen. En dan ben je ook niet altijd aardig tegen elkaar en is het plaatje compleet. Eenmaal op de plaats van bestemming is alles snel weer vergeten. Er is zowaar nog ruimte in de baai van Las Palmas om ons anker te droppen, het ligt hier behoorlijk vol. Op dit moment kom je de Marina niet in als je niet deelneemt aan de ARC, Atlantic Rally for Cruisers, min of meer onder "begeleiding" een Atlantische oversteek maken met ruim 200 boten. Het is zeker niet de mooiste baai om te liggen, midden in de stad en een autoweg vlakbij. Wij tuigen eerst naar de Lewmar dealer om onze anker onderdelen op te halen die we begin oktober besteld hebben. Maar wat denk je, ze zijn er nog niet. Aanstaande maandag komt er een Lewmar man uit Engeland voor de ARC en hij neemt als het goed is onze spullen ook mee. We zijn benieuwd. Maandag wordt dus spannend, tevens omdat we dan mijn oudste zus met haar man, Suzanne en Karel, verwelkomen op ons drijvende huisje. Ze blijven een weekje bij ons logeren en we hopen met ze naar Fuerteventura te kunnen zeilen. Het zal even aanpassen zijn om met 4 mensen hier te bivakkeren, maar bovenal vinden we het erg gezellig dat ze komen.

Zondag 18 november 2007  Onderweg van Fuerteventura naar Gran Canaria

Warren gaat op maandag weer naar de Lewmar dealer, want je moet tenslotte het vuurtje warm houden. Hij komt na een paar uur terug met goed en slecht nieuws. Eerst maar het slechte dan: de man uit Engeland die onze onderdelen mee zou nemen, komt pas einde van de week! Warren stelt voor dat ze dan in ieder geval even bellen met die man om zeker te weten of hij de spullen ook daadwerkelijk meeneemt. Dat vinden ze zelf ook wel, maar dat moet de baas bepalen. Het goede nieuws is: als Warren de baas spreekt, blijkt hij "onze" onderdelen al een week of wat in zijn la te hebben liggen!!!!!! Hoezo onderling communiceren? Dus de ankerlier draait nu weer als een tierelier, punt 1 van de lijst kunnen we doorstrepen. We halen Suzanne en Karel maandagavond van het vliegveld op en schrikken van alle bagage. Maar dit hebben we voornamelijk zelf veroorzaakt door de berg boodschappen die we hebben besteld. Ook Hans heeft een aantal belangrijke dingen voor ons meegegeven, zoals een luchtpomp voor de bijboot en ledverlichting. Bij aankomst in de haven, gaan we eerst in de Sailorsbar een lekker hapje eten. We kletsen natuurlijk heerlijk bij. Voor ons bezoek is het wel lekker dat we eerst een dagje nog voor anker blijven liggen, kunnen ze weer even wennen aan de bewegingen op een boot. Woensdag vertrekken we rond het middaguur richting Fuerteventura, mooi zonnig weer, wind uit het noorden kracht 3 later aantrekkend tot 5. Door de deining krijgt m'n zus toch last van zeeziekte en brengt helaas de meeste tijd door in haar kooi. 's Nachts kunnen ze allebei gelukkig weer even genieten van de prachtige sterrenhemel. De volgende ochtend zijn we om 08.00 uur in de haven van Gran Tarrejal, waar helaas geen douches zijn. Dan maar in de kuip met een emmer water, echt een omschakeling voor Suzanne, maar ze doet het toch maar. Daarna mag ze van Warren maximaal een kwartiertje haren föhnen, anders trekt de accu leeg. De volgende stop in Morro Jable bereiken we na 6 uur motorzeilen met een korte onderbreking. We gaan vlak voor de haven even voor anker om lekker te zwemmen en te snorkelen. Karel heeft het nog nooit gedaan en krijgt de smaak te pakken. We vinden een mooi plekje aan de steiger in het leuke vissershaventje en wandelen 's avonds naar het redelijk grote dorp waar Suus en Karel ons trakteren op een heerlijk etentje. Zaterdag relaxen we een dagje, een beetje vissen op de steiger, de nieuwe ledlampjes in de mast plaatsen ( ze werken prima Hans!), klein wasje doen, boodschappen en een lange wandeling over het strand. Net echt vakantie! Vandaag is het weer een zeildag om door een ringetje te halen. Mooie bakstag wind, kracht 4 en een stralend zonnetje. Als de avond valt, genieten we na de macaroni van een mooie sterrenhemel en een zachte wind. Rond 22.30 uur laten we het anker vallen in een piepklein vissershaventje, Juan Grande, waar we proberen zo dicht mogelijk achter de breakwall te liggen in 3 meter diep water. De nacht is heel rustig, dus we slapen allemaal als een roosje.

Woensdag 21 november 2007  Pasito Blanco,  Gran Canaria

Maandagochtend waait het opeens vanuit de zuidwest hoek, helemaal fout voor deze ankerplek. Als dat gisteravond zo was geweest, hadden we hier in Juan Grande niet kunnen liggen. Dit betekent dat we moeten kruisen naar onze volgende bestemming, erg ongebruikelijk deze windrichting. We hoeven uiteindelijk maar 4 keer overstag en kiezen er dan voor om niet door te gaan naar Puerto Rico, maar stoppen we in Pasito Blanco en dat pakt heel goed uit. Het is een redelijk kleine haven mét douches, en zonder het massatoerisme. Dat vindt je hier meer dan voldoende vlakbij, zoals in Playa del Ingels en Maspalomas waar de hotels en appartementen nog steeds de grond uitrijzen. Het wordt hier werkelijk helemaal vol gebouwd. De wind blijft uit het zuidwesten waaien en we liggen hier lekker veilig. Donkere wolken jagen over ons heen als we met z'n viertjes in een huurauto richting de bergen rijden. De regen laat niet lang op zich wachten en terwijl wij in een leuk cafeetje een bakje koffie nemen, plenst het buiten dat het een lieve lust is. Brrrr, het lijkt wel herfst. Voor de goede orde, we hebben nog steeds de korte broek aan. Na een prachtige route door hoge bergen, groene valleien, schattige dorpjes en uiteindelijk weer zon eindigen we in Puerto Mogan bij een restaurant waar we geweldig lekkere pizza eten. En dan breekt weer de laatste dag aan voor ons bezoek. Vanochtend doen we rustig aan, beginnen met een gekookt eitje en vers geperste sinaasappeltjes bij het ontbijt. Daarna een frisse douche, tassen pakken en koffie in de kuip waar de zon alweer heet is. Tegen elven pakken we de auto in en rijden via binnenweggetjes naar Agüimes, waar we door het mooie oude historische centrum slenteren. Overal komen we prachtige standbeelden tegen van een dansend paar tot voetballende kinderen, erg mooi om te zien. Daarna rijden we door een kloof met palmbomen, cactussen en grotwoningen waar nog daadwerkelijk mensen wonen. Als we niet meer verder kunnen met de auto, zijn we aanbeland bij een restaurantje dat in de berg uitgehouwen is. Erg sfeervol en daar genieten we samen van ons laatste etentje. En nu hebben we ze zojuist uitgezwaaid bij de douane op het vliegveld. Dag lieve zus, dag lieve zwager, het is een bijzonder week geweest samen en we hebben er echt van genoten. Bedankt!

Vrijdag 23 november 2007  Pasito Blanco

Wat een enorme verrassing!!!!!!!!! Een paar weken geleden kregen we een telefoontje van Wendy en Jan-Durk: "Zeg maar tegen Maria dat ze Oma wordt". Warren weet niet wat hij terug moet zeggen, en is even helemaal Klik op de foto
geëmotioneerd. Zijn oudste dochter wordt moeder, dat is toch zeker heel bijzonder. Natuurlijk zal het raar zijn om de zwangerschap op afstand mee te maken, maar daar hebben we gelukkig Skype met camera voor. We kunnen en zullen alles op de voet volgen. De eerste echo is al gemaakt en Jan-Durk heeft reeds geconstateerd dat de pinda een voetballer gaat worden. Het mag duidelijk zijn dat we allebei apetrots op die twee (drie eigenlijk) zijn!

Zondag 25 november 2007   Puerto Rico

Onze Nightfly zinkt nog net niet. Ze is helemaal volgestouwd met eten en drinken voor de overtocht. Hiermee kunnen we zeker tot aan Brazilië komen zonder te verhongeren. En waar hebben we die boodschappen gedaan, bij de Makro natuurlijk. Alsof we thuis zijn. Het pasje wat we in Nederland gebruikten, kan hier ook prima volstaan. We zijn helemaal in onze sas. Daarna naar de Carrefour voor alles wat niet bij de Makro in de aanbieding is. We kunnen voorlopig ook weer vooruit met koken, beide gasflessen kunnen we laten vullen voor een prikje. Over prikje gesproken, ook ik ben weer helemaal picobello gezond verklaard. Vanaf ons vertrek heb ik 3 maanden staalpillen geslikt, omdat mijn hb gehalte van het bloed veel te laag was. Met mijn huisarts besproken dat ik op de Canarische eilanden mijn bloed zou laten checken of het geholpen heeft. Dat hebben we eerst geprobeerd op Gomera in het plaatselijke ziekenhuis. Met heel veel handen en voeten duidelijk gemaakt wat ik wilde, maar dat zou pas een paar dagen later kunnen. En wij gingen diezelfde dag weer door. Later nog bij een Duitse kliniek gevraagd, ja hoor, kan morgen. Hoeveel kost dat ongeveer, vraag ik voor de zekerheid. Zo'n 70-80 euro blijkt. Nou, dan zoeken we nog even verder. Het lijkt mij belachelijk veel geld voor een prikje in de vinger en vervolgens de uitslag op een apparaatje aflezen. Althans in Heteren. Maar hier vlakbij kunnen we gewoon terecht bij een apotheek die ook een laboratorium heeft, waar ze fatsoenlijk Engels spreken en waar ze behalve het hb-gehalte ook nog een aantal andere zaken in mijn bloed controleren. Na een uurtje is het resultaat bekend, in de tussentijd drinken wij een bakje koffie, en hoeven we maar 12 euro af te rekenen!!! De dame van de apotheek vertelt me dat ik kerngezond ben, en zo voel ik me ook trouwens. We hebben ook nog een rendez-vous met een collega van Warren die in Playa del Ingles op vakantie is met zijn vrouw. Na een zoektocht vinden we Max en Hennie op de afgesproken plek en borrelen de avond door. Vandaag 25 november varen we een paar mijl verderop richting Puerto Mogan alwaar we de dealer van onze watermaker eens even gaan kietelen. Zodra dit belangrijke apparaat weer op zijn plek zit, kunnen we pas hier vertrekken. De wind weet echt niet wat hij wilt vandaag. Eerst stuiven we door het water met 6 knopen snelheid aan de wind, even later kakt hij helemaal in en moet het laatste stukje op de motor. We gaan ankeren in een baai bij Anfi del Mar waar reeds twee andere Duitse boten liggen. Het vooroordeel over Duitsers wordt hier helaas door hen zelf bevestigd. Als we langs hen varen, begint de ene man direct al met zijn middelvinger te zwaaien, terwijl wij gewoon onze (hele) hand opstaken. Daarna gaat hij al scheldend door totdat we voor anker liggen. Waarom is ons een raadsel. Zeker te lang alleen op pad en dus het padje kwijt geraakt.

Zaterdag 1 december 2007  Puerto Mogan

Er klopt iets niet. Normaal gesproken ben ik met geen stok naar bed te krijgen. Maar de laatste tijd roepen we allebei zo rond 21.00 uur " zullen we zo naar bed gaan?" . Het begint 's avonds al een beetje af te koelen en overdag zijn we de hele dag in de weer met lieren onderhouden, zeilen repareren, hoezen voor de lieren met de hand naaien, van een oude autogordel een slingerband voor de keuken maken waar je in "hangt", zodat je tijdens het koken niet door de boot wordt gelanceerd. En de boot ligt in deze baai absoluut niet stil. 's Ochtends draait de wind van land naar zee, waardoor we aardig wat swell krijgen. En daar wordt je lijf dus gewoon moe van, telkens het evenwicht zoeken en soms acuut de zee inspringen om een overboord gevallen onderdeel van de lier op 7 meter diepte op te duiken. En dan wil je 's avonds na de warme hap en de koffie best wel lekker naar bed. En niet om spannende spelletjes te bedenken, maar gewoon lekker lang slapen. En dromen, we dromen sinds ons vertrek verschrikkelijk veel, dat we daar weer moe van wakker worden. Vanochtend vertelde Warren zijn laatste droom: Samen met Bert stonden ze bij de hoogspanning lijnen zich een deuk te lachen hoe pinguïns op de lijnen liepen en over elkaar heen sprongen. Het moet dus echt niet gekker worden!!!! Afijn, we zijn inmiddels al weer een week hier en de watermaker is er nog steeds niet. Ongeveer om de dag lopen we bij de dealer naar binnen om te laten zien dat we helemaal niet ongeduldig zijn. Het kapotte onderdeel is terug gegaan naar Zwitserland waar de leverancier zit en vervolgens is hij gerepareerd weer onderweg naar Gran Canaria. Er is ook een trackingnummer, maar dat helpt hier niet zoveel. Hij kan gisteren binnen komen, vandaag of volgende week. Meer dan afwachten kunnen we niet.

Vrijdag 7 december 2007  Puerto Mogan

Warren loopt pisnijdig de winkel uit en vloekt buiten even hartgrondig. De watermaker is inmiddels wel op Gran Canaria, maar nog op een postkantoor ergens in Las Palmas. En mevrouw van Sunshine Maritieme is gewoon te laat om voor sluitingstijd dat verrekte ding op te halen. Ze gaat naar het vliegveld bij Customs voor de inklaring van het apparaat,  maar daar ligt de watermaker niet!! Uiteindelijk zijn we van 12 oktober tot 7 december al bezig. Het heeft diverse e-mails, telefoontjes en bezoekjes naar de dealer hier en naar Zwitserland  gekost, voordat onze watermaker van de boot, naar de dealer hier, per post naar Zwitserland de leverancier, terug per post naar Gran Canaria via de douane en inklaringskosten nu op het postkantoor ligt te wachten, pfffffff. Ja, daar word je moe van, van zo'n verhaal. En toch kunnen wij niet meer doen dan "rustig" afwachten en nu uiteindelijk ons reisplan helaas aanpassen. Want de Kaap Verdische eilanden bezoeken, gaat niet meer lukken, ook al komen we er praktisch langs. Er wacht ons bezoek aan de overkant van de Oceaan en als we daar op tijd willen zijn en eerst nog even bij willen komen van de oversteek, dan hebben we zeker 3-4 weken nodig. Het is echt heel jammer, maar we vinden het uiteraard ook heel leuk dat onze vrienden ons een weekje gaan vergezellen in Brazilië. Maar voorlopig is ons vertrek dus weer uitgesteld van zaterdag naar maandag, dik balen. We hebben het hier echt wel gezien, ruim 2 weken liggen we nu voor anker in de baai. Best gezellig hoor, onze vriendenkring is weer uitgebreid en de boten worden steeds groter waar we op de borrel gaan. Topper is een 82 voet Oyster die hier in de haven ligt met een Engelse bemanning. De eigenaar komt met de Kerst 2 weken aan boord, wij kunnen het goed vinden met de schipper Alex en zijn personeel. Alex komt ook bij ons aan boord en is best onder de indruk van ons zelf gebouwde bootje. Vanochtend hebben we -met enige afgunst- de Francescana  (48 voet) van Giancarlo en Luisa uit Italië uitgezwaaid, zij zijn op weg naar de Carieb. Wij moeten ons nog even verbijten tot maandag.

Zondag 16 december 2007   Ergens op de Atlantische Oceaan

Onze voeten staan te trappelen om te gaan. Maandagochtend slaan we de laatste verse boodschappen in, voor mijn gevoel een wereld aan groenten en fruit, en voor 3 dagen vers vlees. Het gehakt braad ik direct aan voordat het de kans krijgt om te bederven. In een vacuüm doos gaat dit de koelkast in. We bezoeken nog even een internet café om de laatste mails te lezen en te schrijven, de bevestiging van de verzekering binnen te halen waarop Nightfly wereldwijde dekking heeft, een prettig gevoel. Daarna bellen we vanuit een telefooncel met onze dochters en Mem en drinken een laatste café con leche op een terrasje in de zon. We beseffen terdege dat we de komende 3-4 weken geen vaste grond onder onze trappelende voeten zullen voelen en alleen via de korte golf radio contact met de buitenwereld kunnen hebben. We leggen Nightfly aan de steiger van het bunkerstation dat siësta houdt van 13.00-15.00 uur. Dan hebben wij mooi even de tijd om rustig alles zeevast te stouwen, de laatste boodschappen een plekje te geven, niet te vergeten de watermaker echt op te halen en de bijboot op te ruimen. Zodra we de dieseltanks en de extra jerrycans op dek volledig gevuld hebben, de watertanks tot de nok toe vol zijn, gooien we dan echt om 16.30 uur de trossen los. De eerste uren gaan op de motor, maar weldra kunnen de zeilen omhoog en hebben we een NO wind 15-20 knopen. Doordat we de afgelopen 2 weken voor anker hebben gelegen, valt het inslingeren deze keer mee. We zijn sneller gewend aan de onverwachte bewegingen van de boot die voornamelijk door de swell wordt veroorzaakt, een deining van zo'n 1-2 meter. De klok gaat weer een uurtje terug, elke 15 graden is een uur, dus hebben we nu 2 uur verschil met Nederland. Dinsdagnacht trekt de wind aan tot 25-30 knopen en gaan we als een speer. Als het zo doorgaat, zijn we er rond Oud en Nieuw. Nou, dat hadden we dus niet moeten zeggen, want vanaf woensdag ochtend zakt de wind helemaal in en dobberen we met 3-6 knopen wind over een steeds vlakker wordende oceaan. Het voordeel hiervan is dat het boordleven bijna lijkt alsof je voor anker ligt. Het eten koken gaat gemakkelijk, we slapen tijdens ons wachtsysteem van 3 uur op, 3 uur af, allebei heel behoorlijk. Tijdschriften en boeken worden driftig gelezen en er is tijd voor een zoutwater douche in de kuip. Fris en fruitig zitten we op te drogen in de warme zon als Warren plotsklaps een heleboel vinnen door het water ziet snijden. Binnen een mum van tijd worden we omringd door zeker wel 100 dolfijnen die op zoek zijn naar een nieuw speelkameraadje. Ze verdringen zich werkelijk voor de boeg en maken de gekste buitelingen en sprongen om ons te imponeren. En dat lukt ze zonder enige twijfel, we hebben een privé dolfijnenshow gezien. Inmiddels hebben we honger gekregen en stoppen 2 afbak pizza's in de oven, heerlijk en lekker makkelijk. We delen een biertje en genieten. Warren gaat daarna de scheur in zijn spijkerbroek versieren met een mooi rood stuk stof, andere kleuren hebben we niet. Elke dag kijken we alle groenten en fruit na op bederf, tot nu toe heeft alleen de broccoli zijn groene kleur verloren. Roergebakken met een tomaatje en een gesnipperd uitje smaakt het er niet minder om. Als de wind op zaterdag nog steeds zo zwak is, gooien we de halfwinder in de strijd. Zowel de windsterkte als de richting klopt van geen kanten met wat het hier normaal is. Soms komt ie uit het zuidwesten, dan weer noordwesten, maar niet meer uit het noordoosten wat zou moeten. We doen ons beklag bij de andere cruisers tijdens het dagelijkse radionetje. Om 13.00 uur UTC is er op frequentie 8188 op de korte golf radio een netje opgezet, waarbij alle cruisers op weg naar de overkant zich kunnen inmelden. Je vertelt dan waar je bent, positie, de barometer stand, de windsnelheid en richting en eventuele bijzonderheden. Zo krijg je een idee hoe het weer om je heen zich ontwikkelt. Alleen wij zijn later dan de meesten vertrokken, waardoor iedereen al veel verder is dan wij. Als we horen dat ze zonder uitzondering allemaal 15-25 knopen wind uit het NO hebben, vragen we of iedere boot 1 knoopje onze kant op wil sturen. Blijkbaar hebben we toch al een beetje de rust om ons "lot" te aanvaarden en al dobberend te wachten tot de wind weer aantrekt. En vandaag hebben we ons eerste zelfgebakken brood gegeten. Warren heeft in zijn laatste wacht vannacht het kneedwerk gedaan en ik heb de 2 broden rond 08.00 uur in de oven gedaan. Niets lekkerder dan op zondag wakker te worden met de geur van vers brood, mmm smullen.

Vrijdag 21 december 2007     Sandra, gefeliciteerd!!!!!!

De watermaker maakt weer water.....maar soms ook niet. Dat zal niet aan de reparatie liggen, want ze hebben het aluminium aandrijfhuis  onder garantie vernieuwd. Warren bouwt hem weer in, sluit hem weer aan zoals het moet. Maar af en toe stopt hij er toch weer mee. We snappen er helemaal niets van. Tot nu toe zitten de watertanks nog steeds vol, maar het houdt een keertje op natuurlijk. En het volgende probleem is dat de zonnepanelen niet voldoende lijken te laden. Dat gooit onze energie huishouding aardig in de war. Hiervoor roepen we hulp in van ons thuisfront waar wat techneuten (Bert en Martin) bij zitten. Dan houdt de snelheidsmeter er ineens mee op, aangroei is de oorzaak. Warren springt te water en grijpt de lijn die we aan de kikker in het water hebben hangen. Hij duikt onder de boot en draait even aan het wieltje, bingo. Dan geeft de kaartplotter een foutmelding die we niet kennen. We schakelen Hans in om bij Raymarine uit te zoeken wat hieraan te doen. De komende visite krijgt weer een extra tas bagage mee te sjouwen....Voorlopig viert de zomer hier nog hoogtij, in groot contrast met de mailtjes van thuis waarin ze allemaal over vorst en schaatsen spreken. Overdag is het zo'n 24-28 graden en 's nachts rond de 20 graden. In de ochtend kunnen we soms volstaan met ons zwemtenue, dat heeft eigenlijk niets om het lijf. Maar in de middag zitten we in de schaduw van ons eigen zeil en gaat er al rap een lange broek en fleece vest aan, wat dan ook voldoende voor de nacht is. Sinds afgelopen woensdagnacht is het gedaan met de rust. Op zo'n 30 Mijl boven Santo Antao (meest linkse eiland van Kaap Verdië) haal ik Warren uit zijn nest om wacht over te dragen. Liggen we opeens bijna plat voor ons gevoel. Door een hard windvlaag heeft de halfwinder de boot laten oploeven en laten hellen, waardoor Nightfly uit het roer loopt. Een hels kabaal buiten, want de wind heeft de halfwinder goed te pakken. We kunnen hem gelukkig  zonder kleerscheuren binnen halen en rollen de genua weer uit. Vervolgens blijft de wind flink doorwaaien en hebben we een onrustige nacht. De zee bouwt weer op en tijdens het passeren van de eilanden krijgen we extra landwind. Uiteindelijk gaat de wind van de 3-8 knopen naar 20-30 knopen, dat is andere koek. En tot nu toe is het alleen maar rocken en rollen. We worden van hot naar her gegooid wat de nachtrust niet bevorderd. Maar Nightfly gaat geweldig, we vliegen door het water en maken eindelijk wat echte zeemijlen van betekenis. We trakteren onszelf bij het eten soms op een biertje of wijntje, als excuus gebruiken we een verjaardag van iemand deze maand:  Hans, Roeland, Bert en nu dan Sandra!  En als we weer eens vergeten zijn vlees uit de vriezer te halen ...pakken we toch een blik rijst met Indische kip, lekker hoor Albertine! Er blijken meerdere bijzonderheden op dit gedeelte van de reis te zijn, behalve dat het de 1e grote Oceaan is die we bedwingen. Rond de evenaar gaan we Neptunus voor het eerst ontmoeten. En ten derde: er wacht ergens een Abraham op iemand en we zijn heel benieuwd waar we die tegen gaan komen.

Maandag 24 december 2007   Warren wordt 50 jaar!!

Hiep hiep hiep hoera!!!! Zo jongen, jij dacht er aan te kunnen ontsnappen. Maar Abraham heeft je toch weten te vinden. Proficiat schat, allereerst van je eigen kapiteintje. Nog maar net wakker struikelt de jarige bijna over alle ballonnen waar overduidelijk 50 op staat. Er hangen slingers door de hele kajuit en er liggen cadeautjes te wachten. Van mij krijgt hij o.a. een lekker pak chocolade hagelslag, die stond nog achter in de kast, daar kijkt hij nooit. Ook Wendy en mijn 2 zussen hebben presentjes via de flessenpost aan boord weten te krijgen. Hij is er beduusd van. Via ons korte golf mailadres komen ook wat felicitaties binnen. Jammer genoeg hebben we niet de luxe van internet aan boord, zolang we op de oceaan zitten. Dus de overige mails en reacties in ons gastenboek kunnen pas gelezen worden als we in Brazilië aankomen. Altijd weer spannend.  Ook missen we de ongein die zeker uitgehaald zou zijn, want er is genoeg inventiviteit onder onze familie, vrienden en collega's van Warren. Al sinds ons vertrek van Gran Canaria hangt er elke dag en nu ook 's nachts een vislijn achter de boot. Maar denk je dat we wat vangen? Ja, 2 of 3 keer hebben we beet, maar bij het binnenhalen van de lijn ontsnapt de vis weer. Wel hebben we onze 1e vliegende vissen "gevangen". Terwijl ze met hun vleugels over het water scheren, komen ze wel eens verkeerd uit en landen bij ons in de kuip of op dek. De 1e keer is 's nachts net na de wacht wissel. Ik zit me net lekker te installeren onder de buiskap, hoor ik "blofff". Ik kijk vanonder ons regen/wind kleed en zie daar een spartelende vis met vleugels. Uiteraard wil ik Warren graag mee laten delen in de vreugde en roep hem uit zijn kooi. Eigenlijk hoop ik dat hij hem opruimt, maar ik moet er ook een keer aan geloven. Dus met handschoen gewapend probeer ik de protesterende vis te grijpen en gooi hem direct over boord. Warren teleurgesteld, hij wilde hem wel even op de foto zetten en van dichtbij bestuderen. Die kans krijgen we een paar dagen later. Dan ligt er 's ochtends eentje reeds dood in de kuip. Ze zijn eigenlijk te klein om te eten, ze schijnen wel te smaken. Wie weet, als we nog eens wanhopig worden, proberen we er een. Waar we wel al een beetje wanhopig van zijn, is het brood bakken. De allereerste is wel gelukt, maar dat was met meel van thuis.  Nu hebben we bij de Spaanse Makro 10 zakken van elk 1 kg. meel gekocht. En het is tot nu toe niet gelukt om het deeg te laten rijzen. Met welke verhouding we het ook uitproberen, na het bakken staat er een klein en zwaar gedrochtje in de oven ons aan te staren. Sandra probeert nu voor ons via internet een recept voor dit meel op te sporen. Als het maar wel meel is, wat we hebben ingeslagen! Morgen is het 1e Kerstdag. Wij wensen jullie een heel mooi, gezellig en vredig kerstfeest toe, wie weet met een beetje sneeuw. En iedereen die nu niet naar de verjaardag van Warren hoeft, kan eindelijk met een gerust hart naar de kerstnacht dienst. Vrede op aarde.

Donderdag 27 december 2007  Bijna op de evenaar

Het gaat echt geweldig. De eerste 10 dagen hebben we weinig wind gehad, waarbij de halfwinder voor een extra knoop zorgde. Rond de Kaap Verden is het even een paar dagen wat ruiger qua wind en zeegang. Maar vanaf 22 december waait de wind heel constant uit het NO met 15-20 knopen, 5 Bft. Daarmee gaat de snelheid met sprongen omhoog en halen we gemiddeld per etmaal 110-120 NM. Bovendien komen we steeds dichterbij de evenaar, nog 2 breedte graden, Nederland ligt op 52°. Dat is duidelijk te merken aan de temperatuur. Het water en de lucht zijn beiden rond de 30° C. 's Nachts koelt het weinig af tot zo'n 24° C, broeierig warm. Als we iets  binnen moeten doen, zoals koken of de watermaker helemaal uit elkaar halen, staat het zweet dik op het voorhoofd. Warren vervangt alles waar we ook maar een reserve onderdeel van hebben, zeker alle O-ringen en afsluitrubbers. Bij één hendeltje is een sticker geplakt waarop met dikke letters staat: Niet verstellen! Laten we dat nou maar eens wel doen. Er zijn steeds minder oorzaken te bedenken waarom de watermaker nog steeds niet goed functioneert. Dus probeer je alles uit. En wat denk je, Warren geeft zichzelf het grootste cadeau op 1e Kerstdag. Hij draait en blijft draaien, het lekkerste zoete water wat je maar lust. Nou, een zorg minder! Als de snelheids meter het opnieuw begeeft door aangroei, leggen we het schip stil door alle zeilen te strijken. We knopen weer een touw aan de kikker, Warren duikt aan het touw onder de boot, maakt het wieltje schoon en klimt aan boord. Om het grootzeil daarna wat makkelijker te hijsen, stuur ik de boot in de wind. Om dat wat sneller te doen, start ik de motor en zet hem in de vooruit. Maar al snel slaat hij af ???? Dat is werkelijk nog nooit gebeurd, paniek. Ja hoor, het touw hangt nog buiten boord, weliswaar een drijvende lijn, maar door de golven is de lijn onder de boot getrokken en in de schroef van de motor gedraaid. Shit! Warren heeft veel moeite om hem los te krijgen, moet telkens onder de klotsende boot duiken en komt gehavend en buiten adem weer boven. Dikke jaap op zijn scheenbeen. Maar de lijn is verwijderd. Deze kersverse 50 plusser heeft echt nog wel de conditie van een rijpe 40-er. Het dagelijkse radio netje om 12.00 uur UTC is een welkome onderbreking van de dag. Je hoort nog eens andere stemmen en als iedereen zijn positie e.d. heeft doorgegeven, kun je met iemand, waar je mee wilt kletsen, afspreken op een andere frequentie verder te gaan. Nagenoeg de meeste boten zijn al ruim voor de Kerst in de Carieb aangekomen (ook eerder vertrokken) en haken dan af. Er zijn dan nog maar een handvol boten op het netje. Warren is vandaag de netleider en roept dan iedereen op om zijn rapport door te geven. Eén ervan is nog in Gambia, Witte Raaf, en zij gaan vandaag de oversteek starten naar Salvador in Brazilië. Elke dag kletsen we met hen en dat is erg leuk! We moeten allebei de evenaar oversteken en daarbij kom je in de doldrums terecht, een nagenoeg windstil gebied wat zich dagelijks verplaatst. Via de weerberichten probeer je de smalste doorsteek te vinden, zodat de windstilte niet zo lang hoeft te duren, meestal 2-3 dagen. En daar zitten wij nu in, we hebben de motor sinds gisteren ochtend aan en tuffen over een redelijk vlakke zee. De eerste hoosbuien hebben we al gehad, direct een gratis zoete douche en en de boot is ook weer schoon! De wind is al van NO naar ZO gedraaid en nu is het wachten tot de motor weer uit kan. We hebben beiden wel last van onze gewrichten en stijve ledematen. De beweging die ze krijgen, is tot een minimum beperkt. Misschien moeten we elkaar meer achterop zitten. Heerlijk als we straks weer eens een lekkere wandeling kunnen maken. Nog effe wachten. De spieren die het hardst moeten werken, zijn de bilspieren. Bij elke bootbeweging moet je jezelf in evenwicht zien te houden. Wat zal dat een slank kontje opleveren!

Zondag 30 december 2007  Op het Zuidelijk halfrond

Niet te geloven! Na ruim 1 etmaal de motor op 1400 toeren mee te laten draaien, kunnen we alweer volop zeilen. Met 10-15 knopen wind uit het ZO halen we een snelheid van 5 soms 6 mijl p/u. Het is duidelijk dat we de doldrums achter ons gelaten hebben. We hadden gerekend op 2-3 dagen windstilte. Dit is vast een goedmakertje (nee, jij niet Annelies) voor de 1e week. We hebben nog wel dikke bewolking waar zo nu en dan een fikse bui uitvalt met veel wind, maar gelukkig zonder onweer. Zodra we de buien aan zien komen ('s nachts op de radar) halen we alle emmers uit de kast. Die worden strategisch opgehangen aan de giek bij de mast om zoveel mogelijk regenwater op te vangen. Ook hebben we een opvangzeiltje gemaakt, waar in het midden een gat zit met een doorvoer, daaronder een stukje slang die weer in een emmer hangt. En zo hebben we weer een voorraadje douche water of voor een handwasje. Behalve hele scholen vliegende vissen boven de golven, zien we ook veel zeilende kwallen, oftewel Portugese Oorlogsschepen. Het is een felroze kwal die een halfronde flap boven water uitsteekt en daarmee zeilt hij of zij op de wind en stroming. Prachtig om te zien, maar bijna te klein en te snel voorbij om op de foto te krijgen. En dan eindelijk, is het zover. Zaterdag 29 december 2007 12.20 uur lokale tijd, positie 0° 00' 000 N - 29° 16' 412 W, krijgen we bezoek. Neptunes klimt druipend nat via onze zwemtrap aan boord en stapt de kuip in. Gelukkig hebben we ons zondagse goed aangetrokken voor deze heuglijke gebeurtenis. Hij spreekt ons toe zonder woorden te gebruiken. Met een schelp worden wij opnieuw gedoopt met een plons zeewater en krijgen een plukje zeewier op de borst gespeld. Als tegenprestatie geven we hem een stevige schippersbitter mee uit Fryslân. Vervolgens gaat hij al hikkend op de reling zitten, laat zich achterover in het water vallen en verdwijnt in de eindeloze donkerblauwe diepte. Een tijdlang blijft het stil in de kuip. Allemaal een hele goede jaarwisseling gewenst.

Gedicht van ons nichtje Judith (15 jaar) geschreven na ons weerzien in oktober op Tenerife